Στην ευρωπαϊκή ιστορία υπάρχουν πολλά παραδείγματα επιτυχημένων και αποτυχημένων συμμαχιών, που όλες όμως, συνέβαλαν στη σημερινή διαμόρφωση των ευρωπαϊκών κρατών.

Ομολογώ ότι αυτό το βιβλιαράκι, Χοσέ Ορτέγκα Υ Γκασσέτ, «Η Αποστολή του Βιβιοθηκάριου», εκδόσεις Μάγμα, έπεσε τυχαία στα χέρια μου, καθώς έψαχνα κάτι άλλο. Όμως, στάθηκα τυχερός. Αφενός από τον συγγραφέα εκτιμώ πολύ το κείμενό του για τον Δον Κιχώτη (όχι όμως και εκείνο για τις «μάζες») επομένως εξορισμού με ενδιαφέρει ό,τι δικό του βρεθεί στον δρόμο μου

O Simon Jenkins, Βρετανός συγγραφέας, αρθρογράφος και εκδότης εφημερίδων του 20ου και 21ου αιώνα, στο σύγγραμμα του "Μια σύντομη ιστορία της Ευρώπης" χαρακτηρίζει την Ιστορία ως «το σπίτι της αντιπαράθεσης»

Η ολοκλήρωση των εσωκομματικών εκλογών του Κινήματος Αλλαγής και η εκλογή νέου Προέδρου αποτελούν προφανώς σημαντικά γεγονότα της κεντρικής πολιτικής σκηνής της χώρας. Καθένας αυτή την περίοδο κάνει τη δική του ανάλυση του αποτελέσματος, με βάση την δική του οπτική και προτεραιότητες. Ποια θα ήταν, επομένως, μια κεντροδεξιά θεώρηση των πραγμάτων;

Οι πρόσφατες εκλογές στην Ισπανία αλλά και οι προεκλογικές εξελίξεις στη Γερμανία φαίνεται ότι οριστικοποιούν το, λεγόμενο, pasokification της Κεντροαριστεράς: Τα Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που παραδοσιακά κυριαρχούσαν στον χώρο αριστερά του Κέντρου συρρικνώνονται – αν δεν εξαφανίζονται. Τη θέση τους διεκδικούν άλλα Αριστερά κόμματα, κυρίως της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, όπως στην Ελλάδα και την Ισπανία, ή των «Οικολόγων» - Πρασίνων, όπως στην Γερμανία ή το Βέλγιο.

Τα τελευταία χρόνια ένα νέο αφήγημα για την Ελλάδα αναπτύσσεται, που θα ονόμαζα το «αφήγημα της κανονικότητας». Είναι ένα αφήγημα αντίθετο με την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, δηλαδή μιας χώρας-παρωδίας της Δύσης, μιας καθυστερημένης και οπισθοδρομικής Ελλάδας, χτυπημένης από τη μοίρα της και έρμαιο των κακών ξένων που διαρκώς συνωμοτούν εναντίον της. Το νέο αφήγημα λέει ότι η Ελλάδα δεν είναι καθόλου διαφορετική από μια συνηθισμένη δυτική χώρα. Η Ελλάδα είναι πλήρως ενταγμένη στα ιδεολογικά ρεύματα και τα προβλήματα της εποχής και της γειτονιάς της.

Στο editorial μου του Επί Δεξιά, ως μέλος της συντακτικής του ομάδας, προσπάθησα να ορίσω ποια περίπου είναι η ιδεολογία ενός κεντροδεξιού σήμερα (εφαρμόζοντας βασικά το τρίπτυχο της Λογικής, της Ηθικής και της Μεσότητας). Όμως ταυτόχρονα με το τι είμαστε χρήσιμο είναι να διευκρινίσουμε και τι δεν είμαστε. Δηλαδή, τι μας ξεχωρίζει από συγγενικούς και μη χώρους. Σειρά τώρα έχει το ερώτημα, γιατί δεν είμαστε φιλελεύθεροι. Εν συντομία, η απάντηση είναι ακριβώς η παραπάνω: Είναι βασικά ο ρυθμός, και σπανιότερα η κατεύθυνση, της κίνησης που διαφοροποιεί έναν κεντροδεξιό από έναν φιλελεύθερο. Αυτό, τόσο όσον αφορά τα κοινωνικά όσο και τα οικονομικά θέματα.

Οι Έλληνες είμαστε στον πυρήνα μας ένας λαός ξεροκέφαλος. Αρνούμαστε να αποδεχθούμε ό,τι δεν ταιριάζει με όσα στο πέρασμα των αιώνων έγιναν ένα, μέσω των βιωμάτων, με αυτήν την ίδια μας ύπαρξη και πλέον αποτελούν (επίκτητα) χαρακτηριστικά -είτε θετικά είτε αρνητικά- μας γνωρίσματα.

Η επέτειος των 200 ετών από την ελληνική επανάσταση βρίσκει την Ελλάδα σε εξαιρετική κατάσταση. Για να το διαπιστώσει αυτό κανείς χρειάζεται να κοιτάξει πίσω από τη σκόνη, τόσο της πανδημίας όσο και της πρόσφατης οικονομικής κρίσης.

Όλες οι καπετάνισσες από το Κακοσούλι όλες την Άρτα πέρασαν, τα Γιάννινα τις πάνε, σκλαβώθηκαν οι αρφανές, σκλαβώθηκαν οι μαύρες, κι η Λένω δεν επέρασε, δεν την επήραν σκλάβα

Με αφορμή την επέτειο των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση γίνεται πολύ λόγος τόσο για τα τότε γεγονότα καθαυτά όσο και για τον ρόλο και σκοπό της ιστορίας.