«Τι είδους κόσμος», αναρωτιέται ρητορικά ο Σλάβοϊ Ζίζεκ, φιλόσοφος και κριτικός θεωρητικός, στο σύγγραμμα του Η νέα πάλη τάξεων, «είναι αυτός που ζούμε, όταν αυτοδιαφημίζεται η κοινωνία ως της ελευθερίας επιλογής, αλλά η μοναδική επιλογή που παρέχει αντί της επιβαλλόμενης δημοκρατικής συναίνεσης είναι η παρορμητική αντικοινωνική συμπεριφορά;». Για να συμπεράνει «… εν προκειμένω η λαϊκίστικη λογική συναντά το ανορθολογικό όριο της: βρισκόμαστε μπροστά σε μια διαμαρτυρία μηδενικού επιπέδου, μια βίαιη πράξη διαμαρτυρίας χωρίς αιτήματα-απαιτήσεις». Εν προκειμένω, με τα ανωτέρω ο Σλοβένος φιλόσοφος επιχειρεί να ερμηνεύσει την εξέγερση διαδηλωτών στα προάστια του Παρισιού το 2005. Σας θυμίζει κάτι όμως αυτό;
Σε κάθε σοβαρή κοινωνική κρίση υπεισέρχεται ένας κίνδυνος και μια ευκαιρία.
Από τον Μάιο έως και τον Νοέμβριο του 2011 ξεκινάει μια σειρά διαδηλώσεων και αντικυβερνητικών – κρατάμε το αντί – κινητοποιήσεων σε δεκάδες πόλεις της Ελλάδας με κύριο κίνημα αυτό των «Αγανακτισμένων» ή «Πλατείας» ενάντια στα οικονομικά μέτρα που εξήγγειλε η τότε κυβέρνηση σε συμφωνία με τους εξωτερικούς πιστωτές της. Η εξέγερση, παρά το γεγονός ότι είχε κάποιο αίτημα, έστω και το, χωρίς κάποιο πεδίο εφαρμογής για εμένα, της άμεσης δημοκρατίας, δεν ήταν παρά απλώς ένα ξέσπασμα χωρίς κανένα πρόσχημα οράματος. Πίσω από το αίτημα για άμεση δημοκρατία, υπήρχε μόνο μια επιμονή στην αναγνώριση, βασισμένη σε μια αόριστη, άρρηκτη μνησικακία απέναντι στο ελληνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο πολιτικό σύστημα. Εξού και μετά το σύντομο καλοκαίρι της Αγανάκτησης, υπήρξε σιωπή.
Αν το 2011 υπήρξαν έστω αιτήματα για άμεση δημοκρατία, κάποιες εκδηλώσεις αντίδρασης που παρακολουθούμε να συμβαίνουν έκτοτε, με έξαρση και κορύφωση τα τελευταία τρία έτη, φανερώνουν ότι η βία των διαδηλωτών – ο Θεός να τους κάνει – στρέφεται σχεδόν αποκλειστικά σε αυτούς τους ίδιους με την έννοια ότι τα αυτοκίνητα και τα κτήρια που καταστρέφουν δε βρίσκονται σε γειτονιές πιο ευκατάστατων συμπολιτών τους, αλλά αποκτήθηκαν μετά κόπων και βασάνων από αυτά ακριβώς τα κοινωνικά στρώματα στα οποία ανήκουν οι ίδιοι. Ας μην μιλήσω καλύτερα για το κάψιμο της σημαίας μας… Οι ταραχές αυτές είναι κενές περιεχομένου. Έχει κάποια ερμηνεία αυτό;
Για όσους από εσάς μεγαλώσατε τη δεκαετία του 1980 και 1990 υπήρχε στην κυκλοφορία ένα περιοδικό, το ΑΝΤΙ, το οποίο κυκλοφορούσε ανά δεκαπενθήμερο. Το ΑΝΤΙ κυκλοφόρησε βέβαια από το 1972 έως το 2008, αλλά σχεδόν κυριάρχησε τις δυο ανωτέρω δεκαετίες. Οφείλω να ομολογήσω ότι κατά τη διάρκεια της δικτατορίας είχε έντονη, ουσιαστική ίσως και σίγουρα δικαιολογημένη αντί-δικτατορική παρουσία. Από τη μεταπολίτευση όμως και μετά διατήρησε το ίδιο ακριβώς περιεχόμενο αντί-ρατσιστικό, αντί-εθνικιστικό, αντί-καπιταλιστικό, αντί-μιλιταριστικό, αντί-κρατικό, αντί-φιλελεύθερο, αντί, αντί… χωρίς ουσιαστικά να υπάρχει κάποια αντί-δημοκρατική περίπτωση αλλά ούτε και απειλή. Παρόλα αυτά, το περιοδικό αυτό μεγάλωσε και γαλούχησε γενιές ΑΝΤΙ-οπαδών, ένας από αυτούς ενδεχομένως και ο Τσίπρας και σημερινοί σύντροφοι του. Δεν έχω να πω κάτι συγκεκριμένο για τους συντάκτες και εκδότες του, καθώς οι άνθρωποι μπορεί να ήταν και να συνεχίζουν να είναι αγνοί ιδεολόγοι. Δεν έχει τύχει να τους γνωρίσω. Δεν έχει τύχει να τους δω. Δεν έχει τύχει καν να ακούσω κάτι για αυτούς. Άλλωστε ποτέ δεν υπήρξα αναγνώστης τους.
Το ΑΝΤΙ βέβαια δεν ήταν το μόνο παράδειγμα της τότε πραγματικότητας, αλλά είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό. Η γενιά, λοιπόν του ΑΝΤΙ, βλέπει από τότε παντού απειλές χωρίς ουσιαστικά να υπάρχουν. Πουθενά κάποιο όραμα!!! Το δυστύχημα είναι ότι η γενιά του ΑΝΤΙ, μέσα από στρατιές προπαγανδιστών της, όχι μόνο επέβαλλε αυτή την ανορθολογικής καταστροφής κουλτούρα στα χρόνια της μεταπολίτευσης, αλλά κατάφερε να γίνει πρόσφατα η πρώτη κυβέρνηση αυτής της αντί-φασης. Προσωπικά μου αρέσουν οι αντιφάσεις ενδεχόμενα στην τέχνη, στην ποίηση ή και φιλοσοφία. Μόνο που εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιο από αυτά αλλά με ανθρώπινες Ελληνικές ψυχές και την ασφάλεια, ακεραιότητα, αξιοπιστία και κύρος της πατρίδας μας. Μέσα από τις αντι-φάσεις έχουμε απολέσει και την ταυτότητα μας.
Για όποιον δεν το έχει καταλάβει ακόμα η χώρα διανύει μια, όχι μόνο οικονομική ή και πολιτισμική, αλλά κυρίως μια σοβαρή κοινωνική κρίση. Σε κάθε σοβαρή κοινωνική κρίση υπεισέρχεται ένας κίνδυνος και μια ευκαιρία – ο κίνδυνος να χαθούν πολύτιμες κατακτήσεις, και η ευκαιρία να διδαχτούμε από τις καταστροφές του παρελθόντος. Πριν καταρρεύσει εντελώς η χώρα μέσα από τις αντι-φάσεις της ας της δώσουμε μια τελευταία ευκαιρία να αλλάξει πορεία. Ας ξαναβρούμε τη χαμένη μας ταυτότητα.
Παραδειγματικά λέω λοιπόν… Οι Έλληνες, χωρίς το φόβο να χαρακτηριστούν εθνικιστές ή φονταμενταλιστές, μπορούν να έχουν εθνικό και θρησκευτικό προσδιορισμό; Ναι! Οι Έλληνες μπορούν, χωρίς το φόβο να χαρακτηριστούν ρατσιστές, να ασκούν οποιαδήποτε κριτική κατά του Ισλάμ ως «ισλαμοφοβία» και λαθρομεταναστών; Ναι! Οι Έλληνες, χωρίς το φόβο να χαρακτηριστούν φασίστες, έχουν το δικαίωμα να υπερασπίζονται τα κεκτημένα και δίκαια τους συμφέροντα αλλά και αυτά των ομογενών τους; Ναι! Οι Έλληνες, χωρίς το φόβο να χαρακτηριστούν πατριδοκάπηλοι, οφείλουν να αποτίουν φόρο τιμής στους πεσόντες και ήρωες για την πατρίδα τους; Ναι! Οι Έλληνες, χωρίς φόβο να χαρακτηριστούν νεοφιλελεύθεροι, μπορούν να προασπίζονται τη φιλελεύθερη δημοκρατία και ατομική τους ιδιοκτησία; Ναι! Οι Έλληνες, , χωρίς φόβο να χαρακτηριστούν όλα τα παραπάνω, πρέπει άμεσα να απαλλαγούν από τις απαιτήσεις του ψευδο-ηθικού παράγοντα στις και οποίες, εδώ και 4 σχεδόν δεκαετίες, έχουν υποταχθεί και επιβάλλει οι ΑΝΤΙ; Ναι! Μόνο μέσα από την ταυτότητα του ένας λαός μπορεί να ξαναβρεί το όραμα του!!! Τότε οι διαδηλώσεις μας ίσως να μπορέσουν να αποκτήσουν κάποιο νόημα.
Δημοσιεύθηκε στο lastpoint.gr.