Το τελευταίο χρονικό διάστημα γίνεται ολοένα και πιο φανερή η πρόσπαθεια της Ευρώπης να σταθεί όρθια και σε αυτή την κρίση, στην οποία φαίνεται για άλλη μια φορά να είναι θεατής των εξελίξεων, αναμένοντας κάποιο καλό νέο απο ανατολάς ή από δυσμάς.
Είναι φανερό πως βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια αδύναμη Ευρώπη, μη ικανή να προστατεύσει τα νόμιμα δικαιώματα των μελών της, ανήμπορη να υπερασπιστεί τα Κράτη-Μέλη της και τους πολίτες της από φανερές απειλές και επικίνδυνες καταστάσεις.
Για παράδειγμα, αντί η Ευρώπη να επιβάλει κυρώσεις στην Τουρκία για τις βάναυσες παραβιάσεις εναντίον της Κύπρου και της Ελλάδος και να καλέσει μετά την επιβολή τους την Τουρκία να συμμορφωθεί, δηλαδή να θέσει η Ευρώπη τους δικούς τους όρους, γίνεται το αντίστροφο: Η Τουρκία επιβάλει τους όρους της στην Ευρώπη.
Η αιτία γι’ αυτό; Μα ασφαλώς το χρηματοπιστωτικό σύστημα, οι αδύναμες ευρωπαϊκές τράπεζες που επένδυσαν στην Τουρκία. Επένδυσαν έτσι σε «άσπονδους φίλους», σε εχθρούς της δημοκρατίας, της ισότητας των δύο φύλων, του ελεύθερου λόγου. Επένδυσαν χωρίς ηθική, χωρίς αρχές και αξίες, αντίθετα στους πυλώνες της ενωμένης Ευρώπης. Τώρα, οι «άσπονδοι φίλοι» εμφανίστηκαν ξανά και για άλλη μια φορά ζητούν τα πάντα. Και ασφαλώς η Ευρώπη, εξαιτίας του χρηματοοικονομικού ανοίγματος στην τουρκική οικονομία, σιωπά…
Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη δεν μπορεί να υπάρξει για όσο καιρό κάθε Κράτος-Μέλος είναι αναγκασμένο να φροντίζει πρώτα τα εσωτερικά του προβλήματα, το δικό του χρηματοοικονομικό σύστημα. Τα χρήματα που οφείλει η Τουρκία είναι πολλά, και σε πολλές ευρωπαϊκές οικονομίες τα χρέη είναι τόσο παλιά όσο ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος…
Επομένως, ολόκληρο το ευρωσύστημα βρίσκεται σε παραζάλη. Γερμανία και Γαλλία βλέπουν την Αμερική να ανατρέπει όλο το μεταπολεμικό Ευρωπαϊκό σύστημα ασφάλειας και ολόκληρη τη δομή των ευρωαμερικανικών σχέσεων χωρίς να αντιδρούν με έναν σαφή τρόπο, παρά μόνο ζητώντας τη διατήρηση και συνέχιση του παλαιού status επί τη βάσει αρχών και αξιών. Όμως, αυτές οι επικλήσεις των Ευρωπαϊκών χωρών σε αρχές και αξίες έχουν για την Αμερική τόση σημασία όση και η επίκληση από την Ελλάδα στις Ευρωπαϊκές χώρες των ευρωπαϊκών αρχών και αξιών για την αντιμετώπιση της τουρκικής προκλητικότητας: Και στις δύο περιπτώσεις ο ωμός ρεαλισμός επικρατεί.
Σε αυτό το περιβάλλον μόνος ελληνικός στόχος για την ώρα φαίνεται να είναι η πάση θυσία παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σε μια ένωση δηλαδή που, αν δεν διαλύεται, αναδιαμορφώνεται εκ βάθρων. Όμως με βάση τα παραπάνω ο ρόλος της Ελλάδας πρέπει να αλλάξει: Αφενός, να αμυνθεί με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο στην τουρκική προκλητικότητα, εκμεταλλευόμενη κάθε μία ευκαιρία που της προσφέρει το ευρωπαϊκό σύστημα. Αφετέρου, να προσπαθήσει να επηρεάσει αυτό το σύστημα: Τα μαθήματα της ρεάλ πολιτικής που διδάσκονται τώρα σε βάρος της μπορεί να γίνουν εκπαιδευτικά για όλα τα Κράτη-Μέλη όταν το πρόβλημα πάψει να ανήκει μόνο στην Ανατολική Μεσόγειο και γίνει παγκόσμιο.