Απέχω παρασάγγας από τον κομμουνισμό ή και σοσιαλισμό που τον θεωρώ μια βάναυση προσπάθεια να επιβάλλει την ισότητα στους ανθρώπους. Ανέκαθεν είχα την πίστη ότι η ισότητα πάει κόντρα στην ανθρώπινη φύση, για τον απλούστατο λόγο ότι οι άνθρωποι δεν γεννιούνται ίσοι αλλά διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο. Για να μην πάω μακριά, εγώ και η αδερφή μου, για παράδειγμα, είμαστε διαφορετικοί. Η αδερφή μου είναι ήσυχη και μετρημένη, ενώ εγώ ορμητικός και φασαριόζος. Διαφέρω, όμως, και με πολλούς άλλους ανθρώπους που διαθέτουν ταλέντα που δεν διαθέτω εγώ.
Η Ρωσίδα μυθιστοριογράφος, φιλόσοφος, θεατρική και κινηματογραφική σεναριογράφο, Άυν Ραντ, στο Ο Άτλας επαναστάτησε το πάει ακόμα πιο βαθιά. Χαρακτηριστικά γράφει: «Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό στη ζωή από το πόσο καλός είσαι στη δουλειά σου. Μόνο αυτό. Εκεί στηρίζονται κι όλα τα άλλα. Η επαγγελματική ικανότητα είναι το μοναδικό μέτρο της ανθρώπινης αξίας. Όλοι αυτοί οι ηθικοί κώδικες που προσπαθούν να μας φυτέψουν στο μυαλό δεν είναι παρά κάλπικο χρήμα, που μας προσφέρουν σε αφθονία για να μαδήσουν το όραμα και τις ικανότητες μας. Μόνο ένα ηθικό σύστημα που αναδεικνύει τον πιο ικανό έχει αξία, αυτός είναι ο χρυσός κανόνας».
Τα παραπάνω μπορούν να ειπωθούν μόνο στο πλαίσιο της δημοκρατικής θεώρησης των πραγμάτων. Αντίθετα με τη δημοκρατική θεωρία, που βλέπει την αλήθεια να αναδύεται μέσα από μια σύγκρουση ιδεών, και αφού απαλείψουμε κάθε μεταφυσικό χαρακτήρα, ο κομμουνισμός υποστηρίζει πως η αλήθεια είναι αντικειμενική και μπορεί να αποκαλυφθεί μόνο μετά από βαθιά μελέτη και μόρφωση του ιστορικού υλισμού, αρετές τις οποίες θεωρείται πως μόνο ελάχιστοι είναι ικανοί να έχουν. Στην αναζήτηση της αλήθειας, δεν αντιμετωπίζει τις συγκρουόμενες ιδέες ως ίσες, όπως κάνει η θεωρία της δημοκρατίας. Εφόσον υπάρχει μόνο μια αλήθεια, ό,τι δεν είναι αληθινό δεν μπορεί να έχει θέση ούτε να ενισχύεται μέσω του ανταγωνισμού. Ο κομμουνισμός είναι στην ουσία ιεραρχικός κι επιλεκτικός και δίνει έμφαση στην αφοσίωση στο κόμμα και στην ιδεολογία. Καμία από τις κοινωνίες που έχει επηρεάσει δεν παρουσίασε ως σήμερα κάποιο βιώσιμο πλουραλιστικό σύστημα.
Στον κομμουνισμό όλες οι τάσεις κλειστών και όχι πλουραλιστικών συστημάτων μεγεθύνονται. Κι αυτό συμβαίνει επειδή η στρατηγική των κομμουνιστών είναι η συστηματική υπονόμευση οποιασδήποτε συνοχής έχουν κατορθώσει να επιτύχουν οι κυβερνητικοί θεσμοί. Η ελληνική αριστερά, με την ανεπαρκή της αντιπολιτευτική πρακτική όπως απεδείχθη όταν κυβέρνησε, υπονόμευσε τη συνοχή που είχαν κατορθώσει να επιτύχουν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, έγκλημα για το οποίο ακόμα δεν έχει λογοδοτήσει ακόμα. Η ελληνική αριστερά δεν κατέστη σήμερα ανεπαρκής αντιπολιτευτικά. Ανέκαθεν έτσι ήταν. Αυτό που κάνει πολλούς να καταλαβαίνουν σήμερα και όχι παλιότερα, την αντιπολιτευτική της ανεπάρκεια, είναι ότι μεσολάβησαν 5 έτη καθεστωτικής και καταστροφικής της διακυβέρνησης.
Η ελληνική αριστερά δεν λειτούργησε σήμερα αυταρχικά και ρατσιστικά απέναντι σε όσους δεν αποδέχονται τα περί ιστορικού υλισμού και ισότητας. Ανέκαθεν έτσι ήταν. Μεσολάβησαν πέντε έτη διακυβέρνησης τους, όπου επιχείρησαν να καταργήσουν αμέσως τη δυνατότητα για ελεύθερη έκφραση της σκέψης, γιατί όλα τα μέσα με τα οποία είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να εκφρασθεί, αποφασίστηκε να γίνουν ιδιοκτησία ή να ελεγχθούν από το κράτος – δες κρατική ραδιοτηλεόραση, αδειοδότηση ιδιωτικής τηλεόρασης και ραδιοφώνου, κλείσιμο Mega Chanel και χειραγώγηση τύπου -, που σαν δικτατορικό τα διαχειρίστηκε κατά τρόπο ανεξέλεγκτο, για να το καταλάβει σήμερα ο κόσμος. Μεσολάβησαν πέντε έτη διακυβέρνησης τους όπου επιχείρησαν με χειραγώγηση και της δικαιοσύνης να εξοντώσουν πολιτικούς τους αντιπάλους! Για αυτό, ευτυχώς, λογοδοτεί σήμερα.
Μην ξεχνάμε ότι ο οι αγώνες της αριστεράς έχουν θεμελιωθεί στο αντάρτικο. Ο ανταρτοπόλεμος δεν διεξάγεται από πάγιες θέσεις και οι αντάρτες κρύβονται ανάμεσα στον άμαχο πληθυσμό. Οι αντάρτες κερδίζουν όσο καιρό κατορθώνουν να μη χάσουν. Οι αντάρτες μπορεί να εφαρμόζουν την τακτική τους για ένα μεγάλο διάστημα ακόμα και με σημαντικά μειωμένες δυνάμεις. Μια καθαρή νίκη είναι πολύ σπάνια. Οι πετυχημένοι ανταρτοπόλεμοι τελειώνουν συνήθως μετά από πολύ καιρό. Στην Ελλάδα οι συμβατικές δυνάμεις νίκησαν τον ανταρτοπόλεμο επειδή οι αντάρτες αποκόπηκαν από εξωτερικές πηγές ανεφοδιασμού (μετά από τη ρήξη του Τίτο με τη Μόσχα). Το ότι επικράτησαν οι συμβατικές δυνάμεις, δεν σημαίνει, όμως, ότι τελείωσε και ανταρτοπόλεμος. Ακόμη και σήμερα παρακολουθούμε δυνάμεις της αριστεράς να ασκούν αντάρτικο πόλεων. Δεν διεξήγαγαν ανταρτοπόλεμο και δεν συνεχίζουν να διεξάγουν αντάρτικο πόλεων στο όνομα της διαφορετικότητας αλλά σε αυτό της ισότητας!
Έχουν θεμελιωθεί, όμως, και στην προπαγάνδα. Ο φασισμός και ο κομμουνισμός θα ήταν αδιανόητοι χωρίς την προπαγάνδα. Η προπαγάνδα είναι το τρομερότερο πολεμικό όπλο στα χέρια εκείνου που ξέρει να την χρησιμοποιεί». Και ο κύριος δημιουργός του δεύτερου, ο Λένιν, είπε: «Το κυριότερο από όλα είναι η διεξαγωγή Αγκιτάτσιας και Προπαγάνδας σε όλα τα στρώματα του λαού». Όλη η δύναμη του κομμουνισμού στηρίζεται πάνω σε μια μεγάλη κοσμοϊστορική ανακάλυψη που έκανε ο Μαρξ όταν έγραψε την ακόλουθη φράση: «Η ιδέα μετατρέπεται σε υλική δύναμη όταν μπει μέσα στις μάζες». Ο κομμουνισμός απευθύνεται σε όλα τα ανθρώπινα κίνητρα: στο πολεμικό, στων αναγκών, στης χαράς και στης στοργής. Η αρχή αυτή, που ορίζει ότι η προπαγάνδα οφείλει να απευθύνεται συγχρόνως προς τα τέσσερα κίνητρα λέγεται «αρχή της ταυτοχρόνου κλήσεως των κινήτρων». Όπως και στην περίπτωση του αντάρτικου, έτσι και εδώ, η προπαγάνδα διεξάγεται και αυτή στο όνομα της ισότητας!
Και σήμερα συνεχίζουν να κάνουν το μόνο που πραγματικά ξέρουν να κάνουν καλύτερα, να υπονομεύουν συστηματικά οποιασδήποτε συνοχή έχουν κατορθώσει να επιτύχουν οι κυβερνητικοί θεσμοί. Μην περιμένετε να δείτε καμία σοβαρή αντιπολίτευση από πλευράς τους και μην έχετε καμία απολύτως αμφιβολία ότι όπου τους δίνεται αιτία και αφορμή η υπονόμευση θα εντείνεται. Πάντα, στο όνομα της ισότητας…