Το μεταναστευτικό ως όπλο της Τουρκίας

Στον μικρόκοσμο της περιοχής μας βιώνουμε την τέλεια καταιγίδα! Τόσο η Ελλάδα όσο και η Τουρκία έχουν πέσει στην Παγίδα του Θουκυδίδη[1] -η Ελλάδα δεν ήταν και δεν είναι δυνατόν να την αποφύγει καθώς έχει απέναντί της μια επιθετική και ακραία αναθεωρητική γείτονα χώρα- ενώ παράλληλα είμαστε στο ζενίθ της παγίδας του Πολύβιου[2]! Έχοντας αυτά κατά νου, φαίνεται ότι η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Βέβαια, παρότι η Τουρκία επιθυμεί να γίνει περιφερειακή δύναμη -και συμπεριφέρεται ως τέτοια- παραμένει και κυνικά πραγματιστική. Ως εκ τούτου δε θα ρισκάρει -τουλάχιστον όχι σε μεγάλη κλίμακα και όχι άμεσα- μια πολεμική αναμέτρηση, με το ενδεχόμενο να κατακερματιστεί αν οι σχεδιασμοί της δεν υλοποιηθούν.

Μπορεί λοιπόν να μην έχουμε στρατιωτική εμπλοκή σε εκτεταμένης κλίμακας πολεμικό επεισόδιο αλλά στην πραγματικότητα εδώ και καιρό η χώρα μας βρίσκεται σε πόλεμο. Η Τουρκία καταστρέφει -ή τουλάχιστον προσπαθεί- κάθε έννοια κυριαρχίας της Ελλάδος, είτε αναφερόμαστε στην Ανατολική Μεσόγειο, είτε στο Αιγαίο -ΧΥ αλλά και νησίδες- αλλά ακόμα-ακόμα στη Θράκη ως και τα Δωδεκάνησα –“τουρκική μειονότητα”-! Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους η Τουρκία διεξάγει ακόμα και αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι λέξεις έναν ολοκληρωτικό υβριδικό πόλεμο ενάντια στη χώρα μας.

Τι είναι όμως ο υβριδικός πόλεμος;

Ο Υβριδικός Πόλεμος είμαι μία στρατηγική επίτευξης του αντικειμενικού σκοπού -με μειωμένη την ανάγκη για ανάπτυξη σκληρής στρατιωτικής ισχύος στο ελάχιστο απαραίτητο για την αποφυγή ανταπόδοσης- η οποία στην υλοποίησή της χρησιμοποιεί διάφορα μέσα όπως συγκρούσεις σε πολιτικό επίπεδο συνδυάζοντας παράλληλα κεκαλυμμένες επιχειρήσεις (με τη μορφή ιδιωτικών στρατιωτικών εταιρειών), ανταρτοπόλεμο (με τη χρήση ατάκτων, τρομοκρατών-τζιχαντιστών) αλλά και κυβερνοπόλεμο. Συνδυάζει επίσης άλλες μεθόδους επιρροής όπως fake news, ψυχολογικό πόλεμο, διπλωματία (παρεμβάσεις σε φόρα, ακύρωση δυνατοτήτων του αντιπάλου σε ότι αφορά άλλα κράτη), “νομικές προφάσεις” (επίκληση μέρους των Συνθηκών όπου και όποτε είναι συμφέρον), παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις της αντιπάλου (εκλογές ή/και μειονότητες -με ή χωρίς εισαγωγικά-, κα), εργαλειοποίηση μεταναστευτικών ροών και πολλά ακόμα…

Όσοι παρακολουθούμε το τι συμβαίνει στη ΝΑ Μεσόγειο γνωρίζουμε ότι όλα όσα αναφέρθηκαν στον “ορισμό” που δώσαμε για τον Υβριδικό πόλεμο, η Τουρκία τα χρησιμοποιεί στον υπερθετικό βαθμό απέναντι στη χώρα μας. Σε αυτό το άρθρο θα περιοριστούμε στην ανάλυση μόνο του μεταναστευτικού ως όπλο και μάλιστα καταστροφικού -ειδικά για χώρες όπως η Ελλάδα (συνορεύουσες με αναθεωρητικούς γείτονες, ακραία επιθετικούς ενώ οι ίδιες είναι μικρού μεγέθους τόσο σε έκταση όσο και πληθυσμιακά)-.

Τουρκική πρακτική

Είναι γνωστή στην Ελλάδα η φερόμενη από τον Τουργκούτ Οζάλ ρήση, υπάρχει σε δύο διαφορετικές διατυπώσεις, “Δε χρειάζεται να προκαλέσουμε πόλεμο με την Ελλάδα, αφού οι πληθυσμιακές εξελίξεις των δύο λαών θα επιλύσουν το Κυπριακό και το Αιγαίο” ή “Δε χρειάζεται να κάνουμε πόλεμο με τους Έλληνες, αρκεί να τους στείλουμε μερικά εκατομμύρια από την εδώ μεριά και να τελειώνουμε μ’ αυτούς”. Ανεξαρτήτως αν όντως μια τέτοια φράση ειπώθηκε από τον εν λόγω πολιτικό, αυτό που γίνεται κατανοητό είναι ότι η Τουρκία εδώ και μερικά χρόνια λειτουργεί πάνω σε αυτό το δόγμα.

Πως όμως χρησιμοποιεί τους μετανάστες η Τουρκία; Η αλήθεια είναι ότι στο έδαφός της βρίσκονται περίπου τέσσερα εκατομμύρια πρόσφυγες, κυρίως από το Ιράκ και τη Συρία. Σε αυτόν τον αριθμό δεν συμπεριλαμβάνουμε τους διερχόμενους από Πακιστάν κι αλλού πχ από τις χώρες του Σαχέλ. Οι τελευταίοι μάλιστα κάνουν ένα άνετο ταξίδι από τις χώρες τους στην Τουρκία με την ευγενική χορηγία της Turkish Airlines και φυσικά του τουρκικού κράτους. Σε αυτό το σημείο και σε ό,τι αφορά στο Ιράκ και στη Συρία να μην ξεχάσουμε ότι τα συγκεκριμένα εδάφη τα είχε στοχοποιημένα ανέκαθεν η Τουρκία για διάφορους λόγους -ας αναφέρουμε τα πετρέλαια του Κιρκούκ ως δείγμα-. Στην πρώτη ευκαιρία που της δόθηκε λοιπόν, δε δίστασε, αφού είχε και τη σύμφωνη γνώμη από ένα σημείο κι έπειτα και των Ρώσων, να εισβάλλει στις περιοχές ενδιαφέροντος της συντελώντας με αυτήν της την κίνηση στην αύξηση του μεταναστευτικού ρεύματος, καθώς συνεργαζόταν και εξακολουθεί να συνεργάζεται με τουρκμένους -και όχι μόνο- τζιχαντιστές. Φυσικά αυτήν την αύξηση των ροών την εκμεταλλεύτηκε για να πάρει επιπλέον χρηματοδότηση από την ΕΕ για το προσφυγικό! Στο μυαλό των τούρκων φυσικά ήταν η κατάληψη των εδαφών και ο εποικισμός τους (έγκλημα πολέμου), κατά την πρακτική που ακολουθήθηκε στην Κύπρο, αν και πλέον δεν ομιλεί κανείς γι’ αυτό.

Αφού λοιπόν -για να αποκομίσει οφέλη εκμεταλλευόμενη τους πρόσφυγες/μετανάστες με διάφορους τρόπους- τους συγκέντρωσε στο έδαφός της, κινήθηκε σε δύο άξονες. Ο πρώτος όπως είδαμε παραπάνω, είναι να αποκομίσει όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα από την ΕΕ και αυτό το έχει καταφέρει πολλάκις. Για να γίνει αυτό υπογράφτηκε η γνωστή σε όλους συμφωνία από τα δύο μέρη την οποία στο σκέλος τουλάχιστον της επανεισδοχής η Τουρκία δεν εφαρμόζει. Σαν να μην έφτανε αυτό, η συγκεκριμένη χώρα λειτουργεί σαν δουλέμπορος διοχετεύοντας κατά το δοκούν κύματα μεταναστών. Το είδαμε στον Έβρο, το είδαμε και στα νησιά του Αν. Αιγαίου, εννοείται ότι η δράση τους συνεχίζεται. Και στις δύο περιπτώσεις είναι η τουρκική στρατοχωροφυλακή από τη μία και η ακτοφυλακή τους από την άλλη που συνοδεύουν μέχρι και μέσα στα ελληνικά σύνορα και χωρικά ύδατα τους μετανάστες.

Το θέμα της διαχείρισης του μεταναστευτικού από την Τουρκία δεν πρέπει να το βλέπουμε απομονωμένο, αντιθέτως πρέπει να το βάλουμε στο κάδρο των υπόλοιπων τουρκικών προκλήσεων, δηλαδή τη “γαλάζια πατρίδα”, το casus belli,  τη διαφορά εναερίου χώρου και χωρικών υδάτων, την αποστρατικοποίηση των νήσων του Αν. Αιγαίου, την κυριότητα νήσων και νησίδων του Αιγαίου καθώς και τα περί “τουρκικής” και όχι μουσουλμανικής μειονότητας σε Θράκη και Δωδεκάνησα. Για να γίνει πιο σαφές το πρόβλημα, σκεφτείτε κάποιο ξημέρωμα σε κάποια από τις νησίδες, που παρανόμως και χωρίς λογική διεκδικεί η Τουρκία, να προσαράξει βάρκα -την οποία φυσικά θα έχει συνοδέψει μέχρι εκεί η τουρκική ακτοφυλακή- με μετανάστες και να πάει να κάνει “έρευνα και διάσωση” η… τουρκική ακτοφυλακή. Πώς θα πρέπει να αντιδράσει η χώρα μας; Τι ζημιά όμως θα έχει γίνει;

Πρέπει να φοβόμαστε λοιπόν τους μετανάστες; Η απάντηση σίγουρα δεν είναι απλή καθώς το ζήτημα είναι πολυπαραγοντικό. Είναι επικίνδυνοι; Καλύτερα ακόμα, ποιες είναι οι υποομάδες που αποτελούν το σύνολο όσων θέλουν να εισέλθουν παρανόμως στη χώρα μας;

Τι γίνεται στον μουσουλμανικό κόσμο;

Να ξεκαθαρίσουμε ότι καλούς, κακούς, μετριοπαθείς, εξτρεμιστές και ό,τι άλλο χαρακτηρισμό θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε για ανθρώπους, θα βρούμε σε όλες τις φυλές, σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Τούτου λεχθέντος, θα πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας το πώς λειτουργεί η Τουρκία σε σχέση με τους μετανάστες και τον ΑΝΣΚ της.

Όπως αναφέρθηκε παραπάνω η Τουρκία συνεργάζεται με τζιχαντιστές. Η Ευρώπη έχει δεχθεί πολλές φορές τρομοκρατικές επιθέσεις. Αυτές συνέβησαν είτε από μουσουλμάνους με υπηκοότητα της χώρας που έγινε η επίθεση είτε από μετανάστες που εισήλθαν παρανόμως στο ευρωπαϊκό έδαφος από κάποιο σημείο εισόδου (Ελλάδα, Ιταλία ή Ισπανία κατά κύριο λόγο). Μάλιστα στις 15/01/2015 στο Βερβιέρ του Βελγίου ένας από τους τρομοκράτες που συνέλαβαν οι αστυνομικοί, μετά από ανταλλαγή πυρών με δύο νεκρούς, ο Αμπντελχαμίντ Αμπαούντ, φέρεται να είχε περάσει εκείνες τις ημέρες και από την Ελλάδα μετά από ταξίδι από τη Συρία… Σε απλά ελληνικά, δεν ξέρουμε ποιοι και τι είναι αυτοί που μας στέλνει το καθεστώς της Τουρκίας. Σε πολλές περιπτώσεις θα μπορούσε να είναι κάποιος τρομοκράτης, να τελεί εν υπνώσει -που σημαίνει ότι κάνει μια καθόλα φυσιολογική ζωή- και ξαφνικά, όταν πάρει εντολή, να έχουμε από αυτόν τρομοκρατική ενέργεια!

Αναφερόμενοι στους τζιχαντιστές θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι η πίστη τους, τουλάχιστον όπως αυτοί την αντιλαμβάνονται, δεν είναι συμβατή με τον δυτικό τρόπο ζωής, πολλώ δε μάλλον την κουλτούρα. Για να γίνει κατανοητό αυτό θα πρέπει να ανατρέξουμε ξανά στο 2015 και στην καταστροφή του Ναού της Παλμύρας στη Συρία. Μάλιστα δεν καταστράφηκε κατά λάθος, τον ανατίναξαν! Φανταστείτε αυτοί οι “άνθρωποι” να ήταν πλειοψηφία στην Αθήνα! Για να παραφράσω τον ποιητή αποχαιρέτα την Ακρόπολη που χάνεις.

Στον Δυτικό πολιτισμό καταφέραμε να έχουμε σε έναν βαθμό σεβασμό στο άλλο φύλο όπως και στο διαφορετικό. Όμως  αυτό δε συμβαίνει με τους τζιχαντιστές – ταλιμπάν. Τις γυναίκες τις θεωρούν υποδεέστερες (δείτε εδώ πως ήταν οι γυναίκες πριν τους ταλιμπάν και πως είναι τώρα) και σε ό,τι αφορά στο διαφορετικό απλά το εκτελούν (δείτε εδώ την μαρτυρία ενός gay αφγανού)…

Κάποιος θα αντιτείνει ότι δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι έτσι και ότι όλοι αυτοί φεύγουν από τις χώρες τους για μια καλύτερη ζωή. Θα συμφωνήσουμε! Φεύγουν για μια καλύτερη ζωή, ναι. Για διαφορετική όμως ζωή; Η σωστή απάντηση είναι ότι δε γνωρίζουμε! Και δε γνωρίζουμε, γιατί, αφενός μαζί με τους όποιους συνηθισμένους ανθρώπους, έχουν έρθει και εξτρεμιστικά στοιχεία και αφετέρου, αφού στη χώρα τους που ήταν πολλοί “συνηθισμένοι” άνθρωποι, οι εξτρεμιστές υπερίσχυσαν, γιατί αυτό να μην ξανασυμβεί κι εδώ που είναι και λιγότεροι; Επιπροσθέτως, μήπως τελικά το συνηθισμένο γι’ αυτούς και την κουλτούρα τους είναι αυτό που συμβαίνει εκεί; Μήπως το καλύτερη ζωή αφορά μόνο στα οικονομικά τους; Να τονιστεί ότι δεν αναφερόμαστε στο σύνολο αλλά σε ένα ευμεγέθες υποσύνολο στο οποίο όμως δεν μπορούμε επ’ ουδενί να προσδιορίσουμε ποιοι ανήκουν και ποιοι όχι… Άλλωστε δε γράφει σε κανενός μέτωπο αν είναι τζιχαντιστής ή όχι. Να τονιστεί ότι δεν γνωρίζουμε –ή μήπως άλλες χώρες όπως η Γαλλία για παράδειγμα γνωρίζουν και καλό θα ήταν να τις συμβουλευτούμε;- τι θα συμβεί όταν πληθυσμιακά οι μουσουλμάνοι θα ξεπεράσουν μια κρίσιμη, γι’ αυτούς, μάζα.

Το πρόβλημα είναι και θρησκευτικό

Όπως έχουμε δει σε προηγούμενο άρθρο μας η θρησκεία δημιουργεί κουλτούρα και εντέλει πολιτισμό. Αυτό εντείνεται στον ισλαμικό κόσμο καθώς η μουσουλμανική θρησκεία είναι ταυτόχρονα και πολιτικό σύστημα αλλά και καθορίζει τις κοινωνικές συμπεριφορές.

Σε εκείνο το άρθρο  είχαμε αναφερθεί στον ανταγωνισμό των πολιτισμών. Αν δούμε τι λέει το Pew Research Center θα έρθουμε αντιμέτωποι με την αύξηση των ενοχλήσεων όλων των θρησκευτικών ομάδων ανά τον κόσμο αλλά πρωτίστως των Χριστιανών (2019).

Συγκεκριμένα για τους Χριστιανούς αναφέρει:

“In 2019, harassment of Christians was reported in 153 countries, up from 145 countries in 2018. In Pakistan, for example, a Christian suspect in a theft case was tortured while in police custody and died a few hours after being released. The victim’s brother reported that one of the police officers who arrested the man said, “I know how to deal with these infidels.”37 In Cuba, meanwhile, there were multiple reports of state officials threatening Christian house church leaders for conducting religious activities.”

Και

“The Middle East-North Africa region, for example, had the highest share of countries in 2019 where Christians were harassed. Of the 20 countries in the region, 19 had some form of harassment, either by governments or social groups, targeting Christians. Government harassment of Christians was reported in all 19 of these countries, while social harassment occurred in 15 countries, with both figures remaining stable since 2018.

The Asia-Pacific region had the second-highest share of countries where Christians were harassed in 2019 for their religion (82% of countries in the region). Christians also faced harassment in 79% of countries in sub-Saharan Africa and in 78% of countries in Europe. Each of these shares increased from 2018. Meanwhile, the share of countries where Christians were harassed stayed the same in the Middle East and North Africa (95% of countries in the region) and in the Americas (57%).”

Βλέπουμε λοιπόν ότι οι περιοχές από όπου μας έρχονται παρανόμως οι μετανάστες είναι και οι περιοχές με την μικρότερη ανεκτικότητα στα πιστεύω των αλλοθρήσκων. Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι ερχόμενοι εδώ θα αλλάξουν;

Τι κάνει η Ελλάδα για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού

Με δεδομένα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω μια οποιαδήποτε χώρα θα λάμβανε μέτρα προστασίας από την αθρόα προσέλευση παρανόμων μεταναστών, ειδικά από την στιγμή που ακόμα και πληθυσμιακά -να μην αναφέρουμε το οικονομικό σκέλος- δεν μπορεί να την αντέξει.

Τι κάνει όμως το κράτος μας; Για να δούμε:

Μετατρέπει τα ακριτικά μας νησιά, αυτά που έχουν βάλει στο στόχαστρο οι τούρκοι, σε μεγάλα στρατόπεδα συγκέντρωσης ανθρώπων, σε ποσοστό τους, εργαλειοποιημένων από την τουρκία, κυρίως ανδρών και μάλιστα σε μικρή ηλικία. Το ίδιο συμβαίνει πλέον και σοτν Έβρο. Εμείς πάλι στην γηρασμένη Ευρώπη έχουμε από τους υψηλότερους μέσους όρους ηλικίας. Ενδεικτικά ας δούμε μερικά από αυτά τα στρατόπεδα, δομές τις ονομάζουν, τι μέγεθος έχουν…

Η ΒΙΑΛ στη Χίο είναι 33 στρέμματα ενώ νέο κέντρο στο Θόλος είναι εφταπλάσιο! Το κέντρο της Σάμου, σύμφωνα με την επίσημη σελίδα του υπουργείου, έχει χωρητικότητα 3.000 άτομα διαθέτει 3000 κρεβάτια. Στη Χίο οι κτηριακές εγκαταστάσεις θα είναι κατά 30% μεγαλύτερες (18.000 τ.μ.), ενώ αυτό της Λέσβου θα είναι τριπλάσιο της Σάμου (42.000 τ.μ.)!

Να πούμε εδώ ότι η πρακτική έχει δείξει ότι όταν απαιτείται, η χωρητικότητα δεν παίζει κανένα ρόλο και τα άτομα που φιλοξενούνται μπορούν να είναι πολλαπλάσια αυτής! Προφανώς, ήταν λογικό να υπάρχουν αντιδράσεις στις τοπικές κοινωνίες οι οποίες ένιωσαν να απειλούνται (σε υπαρξιακό επίπεδο).

Εννοείται ότι δημιουργώντας τέτοιες υπερδομές το κράτος μας αυτό που κάνει είναι να στέλνει πρόσκληση και σε άλλους μουσουλμάνους να έρθουν στην χώρα μας, αφού γνωρίζουν ότι από τη στιγμή που θα μπουν σε μία τέτοια υπερδομή τελικά θα μείνουν για πολύ καιρό και θα μπουν στην διαδικασία αιτήσεως ασύλου. Και όλα αυτά με το αζημίωτο. Ας είναι καλά η επιδοματική πολιτική της ΕΕ!

Κάτι άλλο που κάνει το κράτος μας συχνά-πυκνά, είναι μεταφέρει από τα νησιά -προφανώς όταν ο πληθυσμός των στρατοπέδων αυξάνεται δραματικά σε σχέση με των γηγενών- στην ενδοχώρα. Βέβαια, ξεχνάμε ότι στην συμφωνία που η Τουρκία έχει υπογράψει με την ΕΕ (και δεν τηρεί) δέχεται πίσω άτομα μόνο από τα νησιά. Σε απλά ελληνικά τους διευκολύνουμε να μην παίρνουν πίσω όσους μας στέλνουν…

Επίσης δημοσιεύει σποτ ή/και φωτογραφίες με αφορμή την εκδήλωση με τίτλο «Κοινωνία χωρίς Ρατσισμό, Κοινωνία με Μέλλον»  για την καταπολέμηση των διακρίσεων λόγω φυλής και καταγωγής τα οποία προωθούν ουσιαστικά την ενσωμάτωση των παρανόμων στην ελληνική κοινωνία! Τους παρανόμους τους ρώτησαν αν θέλουν να ενσωματωθούν; Επίσης, τι σημαίνει ενσωμάτωση; Ο λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος θα απαντήσει ότι αυτός ο οποίος επιζητεί σε ένα νέο περιβάλλον να ενσωματωθεί θα πρέπει -και θα θέλει προφανώς- να ακολουθήσει τον τρόπο ζωής, τα ήθη, αν όχι και τα έθιμα των γηγενών και όχι το αντίστροφο! Αν για κάποιο ανεξήγητο λόγο πιέζονται οι γηγενείς να αποδεχτούν τον τρόπο ζωής και τα θέλω των παρανόμως εισερχομένων αυτό λέγεται καταναγκασμός και εντέλει, στην περίπτωσή μας, ισλαμοποίηση.

Στην χώρα μας ακόμα και σήμερα υπάρχει η Σαρία. Ο νόμος της Σαρία είναι το νομικό σύστημα του Ισλάμ. Προέρχεται τόσο από το Κοράνι, το κεντρικό κείμενο του Ισλάμ, όσο και από τα φετφά – τις αποφάσεις των ισλαμικών μελετητών.

Ο νόμος της Σαρία λειτουργεί ως κώδικας ζωής που πρέπει να τηρούν όλοι οι Μουσουλμάνοι, συμπεριλαμβανομένων προσευχών, νηστείας και δωρεών σε φτωχούς. Αν υπάρχει πρόβλημα μεταξύ μουσουλμάνων αναλαμβάνει ο μουφτής να το επιλύσει/δικάσει… Αυτό πρέπει να αλλάξει επιτέλους! Είμαστε τελικά ευρωπαϊκό κράτος ή ένα μέρος μας επιμένει να ζει κάπου στον… μεσαίωνα (χρονικά); Να μην αναφέρουμε ότι η Σαρία είναι η χαρά του κάθε εξτρεμιστή…

Μέσα σε όλα αυτά έχουμε και τους δικαιωματιστές αλλά και αυτούς που για κάποιον ανεξήγητο λόγο θέλουν να λύσουν το… δημογραφικό με μουσουλμάνους που μας έρχονται από την τουρκία. Εννοείται ότι για οι τελευταίοι δεν σκέφτονται το ενδεχόμενο να υπάρξουν μεταρρυθμίσεις, πραγματικές μεταρρυθμίσεις, ώστε να υπάρξει σοβαρή ανάπτυξη που να έχει αντίκτυπο σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας κι επιτέλους να υπάρξει και βελτίωση σοβαρή των μισθών πέρα από την αύξηση των θέσεων εργασίας. Και όλα αυτά γιατί; Μα φυσικά για να μπορέσουν οι γηγενείς νέοι άνθρωποι να κάνουν επιτέλους οικογένεια η οποία είναι και το κύτταρο της κοινωνίας μας.

Συμπεράσματα

Ένα έθνος-κράτος έχει κάποια χαρακτηριστικά αυτά είναι η γλώσσα, η συλλογική μνήμη, η γραμματεία, τα ήθη, τα έθιμα και η θρησκεία. Αυτά τα χαρακτηριστικά είναι που καθιστούν ένα σύνολο ανθρώπων έθνος και την περιοχή που διαβιούν χώρα. Αν αυτά αλλοιωθούν ή πάψουν να υπάρχουν τότε η χώρα παύει να υπάρχει και μένει μόνο χώρος.

Θα πρέπει σε αυτό το σημείο να πούμε ότι το άπειρο δεν υπάρχει, όλα έχουν όρια. Θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι η χώρα μας έχει πεπερασμένο χώρο και για ακριβολογούμε είναι μικρή σε έκταση. Επίσης, ο πληθυσμός μας είναι και μικρός και γερασμένος. Η οικονομία μας είναι σε κακή κατάσταση. Πρέπει να απαντήσουμε στο με ποια κριτήρια και πόσους μπορούμε να αντέξουμε ως κοινωνία και ως χώρα.

Για να έχουμε μια εικόνα του τι πληθυσμό συνολικά έχουν μερικές από τις χώρες που μας στέλνουν ανθρώπους παραθέτουμε μια μικρή λίστα:

Το 1% να θέλει να έρθει στην Ελλάδα -για να πάει κάπου αλλού, αν και τελικά θα μείνει εδώ- μιλάμε για περίπου (από μόνο αυτές τις χώρες που αναφέραμε) 6.000.000 κυρίως άντρες και μάλιστα μέσα σε αυτούς άτομα τα οποία πολέμησαν δίπλα στους τούρκους ως μέρος τζιχαντιστικών ομάδων.

Πρέπει να σκεφτούμε και το εξής, πολλές από αυτές τις χώρες είναι σύμμαχοι με την Τουρκία για να μην πούμε ότι θεωρούν εαυτούς αδελφά κράτη. Θα πρέπει να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι σε συγκεκριμένες καταστάσεις δύνανται να λειτουργήσουν αποσταθεροποιητικά στο εσωτερικό της χώρας. Γίνεται αντιληπτό ότι μια χώρα που έχει αποσταθεροποιηθεί έχοντας εσωτερικό μέτωπο είναι προφανές ότι θα έχει πρόβλημα στην εξωτερική της πολιτική και στις πιθανές συμμαχίες της καθώς θα δείχνει αδυναμία να ανταποκριθεί στις προκλήσεις. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Το κράτος μας έχει επιλέξει κυρίως για οικονομικούς λόγους αλλά και για λόγους προώθησης της πολυπολιτισμικότητας να κωφεύει τόσο στις αντιδράσεις που μεγεθύνονται προϊόντος του χρόνου όσο και στις απειλές, ευθείες απειλές κυρίως έναντι των ακριτικών μας νησιών, από την Τουρκία.

Αν δεν συμβαδίσει το κράτος επιτέλους με το κοινό αίσθημα της πλειοψηφίας και δεν βάλει φρένο στο πόσους δέχεται, η αλλοίωση της κοινωνίας, της κουλτούρας μας αλλά και η απώλεια τελικά εθνικής κυριαρχίας βρίσκονται ante portas.

Τέλος σε σχέση με τον πόλεμο που αντιμετωπίζουμε από την Τουρκία καλό θα ήταν να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και σεβόμενοι την ιστορία μας να αντιδράσουμε αποφασιστικά. Όχι μόνο λόγια και αυτά μόνο όταν μπροστά βρίσκονται κάμερες.

[1] Ο όρος αναλύθηκε στο βιβλίο “Destined for War: Can America and China Escape of the Thucydides’ Trap” του καθηγητή Graham Allison. Συνοπτικά η θεωρία αυτή υποστηρίζει ότι όταν μια ισχυρή κυρίαρχη δύναμη αντιλαμβάνεται την άνοδο μιας άλλης, που απειλεί να την επισκιάσει, μοιραία οδηγείται σε σύγκρουση μαζί της, καθώς η ηγέτιδα δύναμη φοβάται ότι εντέλει θα χάσει την πρωτοκαθεδρία της από την ανερχόμενη.

[2] Ο Πολύβιος θεωρεί ότι ένα κράτος παρακμάζει, αποκλειστικά εν καιρώ ειρήνης, όταν οι πολιτικοί, πολιτειακοί θεσμοί αλλά και οι εξουσίες του διαβρώνονται/διαφθείρονται ενώ ταυτόχρονα οι πολίτες οδηγούνται σε έναν μαλθακό τρόπο ζωής στα όρια του νεοπλουτισμού, όντας παράλληλα ευεπίφοροι στα λαϊκίστικα κελεύσματα των προαναφερθέντων θεσμών. Σε ένα κλειστό κύκλωμα, η παγίδα του Πολύβιου μπορεί να μας δείξει και τον τελικό νικητή μιας ενδεχόμενης σύγκρουσης.