Διάβασα κάπου πρόσφατα για το τέλος των ιδεολογιών. Προφάσεις εν αμαρτίες, σκέφτομαι. Στην Ελλάδα γενικότερα και πολύ περισσότερο κατά τη διάρκεια της κρίσης υπήρξαν, και συνεχίζουν να υπάρχουν, περίπου τόσες ιδεολογίες όσα και τα μέλη του κοινοβουλίου, αν μπορούν να ονομαστούν ιδεολογίες οι ακαθόριστες τάσεις αυτών των πολιτευτών. Στις εκλογικές αναμετρήσεις σχηματίζονται, για λόγους καθαρά εκλογικούς, μερικά κόμματα, που το πιο πιθανό είναι να διαλυθούν ευθύς αμέσως ή να απορροφηθούν από ένα μεγαλύτερο, εξόν από τα κόμματα των καθαρά δεξιών και των αριστερών που διατηρούσαν ανέκαθεν κάποια εξωτερική ενότητα, μολονότι και αυτά είναι υποδιαιρεμένα σε λογιώ λογιώ σχολές. Όλα τα πολιτικά και κοινωνικά προγράμματα έχουν τους αντιπροσώπους τους: εθνικιστές, μαρξιστές, σταλινικοί, φιλελεύθεροι, δημοκρατικοί, σοσιαλδημοκρατικοί κλπ., ακόμη και μέσα στο ίδιο κόμμα.
Σύμφωνα με τα παραπάνω τι πραγματικά κάνει κάποιον να σκεφτεί και δημόσια να αναγγείλει το τέλος των ιδεολογιών; Κάτι τέτοιο μπορεί να μην ενώνει τους Έλληνες, ενώνει και ισχυροποιεί περαιτέρω όμως τους αριστερούς.
Αλλά και με αυτά τα πολιτικοκοινωνικά ρεύματα διασταυρώνονται ειδών ειδών διανοητικές και αντιδιανοητικές τάσεις, που αυξάνουν εκεί μέσα τη σύγχυση των ιδεών. Υπάρχουν νεοκαντιανοί, εγελιανοί, μπερξονιστές, νιτσεϊστές, φροϋδιανοί, φανατικοί επιστήμονες, υλιστές, ντετερμινιστές κ.α.. Για να μην αναφερθώ και στις λογοτεχνικές σχολές που μπορείς να συναντήσεις από οπαδούς της δημοτικής παράδοσης, του ρεαλισμού μέχρι και της προλεταριακής τέχνης. Αυτό που εντοπίζεται δεν είναι φυσικά το τέλος των ιδεολογιών, όπως ορισμένοι διακυβεύονται, για κάποιο λόγο που αδυνατώ να ερμηνεύσω, αλλά μες σε αυτή την απερίγραπτη ανακατωσούρα των ιδεών και συναισθημάτων, η απουσία κάποιας κοινής φιλοδοξίας, συνειδητής ή ασυνείδητης, κάποιος κοινός πόθος ή μεράκι ή παράπονο, που να ενώνει όλα αυτά τα ανήσυχα πνεύματα. Που να ενώνει όλους τους Έλληνες.
Σύμφωνα με τα παραπάνω τι πραγματικά κάνει κάποιον να σκεφτεί και δημόσια να αναγγείλει το τέλος των ιδεολογιών; Κάτι τέτοιο μπορεί να μην ενώνει τους Έλληνες, ενώνει και ισχυροποιεί περαιτέρω όμως τους αριστερούς. Το τέλος των ιδεολογιών, λέω από μέσα μου, εξυπηρετεί τα μάλα την αριστερά, να συνεχίζει να προπαγανδίζει τη δική της ιδεολογική γραμμή. Δεν είναι παράξενο ότι στη μεταπολίτευση έχει καταφέρει να κυριαρχήσει ιδεολογικά σε σημείο όπου ο δεξιός να φοβάται να δηλώσει δημόσια την ιδεολογική του ταυτότητα και ιδανικά, μήπως και λογοκριθεί ή και λιντσαριστεί. Δεν αναγνωρίζουμε τον φασισμό της αριστεράς αλλά το τέλος των ιδεολογιών, προς όφελος όμως του φασισμού της αριστεράς!!!
Είναι δε χαρακτηριστικό το παράδειγμα – το πιο χαρακτηριστικό – που ενώ η Ελληνική κοινωνία ακόμη και σήμερα δεν είναι οργανωμένη πάνω σε σοβαρές κεφαλαιοκρατικές βάσεις, ουσιαστικά μιλάμε για μια μικροαστική χώρα, κάποιοι να επιχειρούν να παρουσιάσουν την Ελλάδα σε χώρα μεγαλοαστική και προλεταριακή. Να κηρύττουν, επί πολλά χρόνια τώρα, την πάλη των τάξεων και τον αγώνα για την επικράτηση του σοσιαλισμού.
Φτάσανε στο σημείο να σκυλέψουν ακόμα και τον Μεγαλύτερο Πατριωτικό και Απελευθερωτικό μας αγώνα προπαγανδίζοντας, άκουσον άκουσον, ότι η Επανάσταση του 21 ήταν η Επανάσταση των αστικών συμφερόντων, που είχε ως φυσική συνέπεια την εγκαθίδρυση και στον τόπο μας της αστικής κυριαρχίας και την ανάπτυξη του καπιταλισμού. Το βαθύτερο νόημα της Επανάστασης αυτής, στα πλαίσια το δικού τους ιστορικού υλισμού, δεν ήταν η εθνική ιδέα, αλλά η αστική συνείδηση των Ελλήνων εμπόρων, τσιφλικάδων και ναυτικών, που πολεμούσαν να αποτινάξουν την τυραννία των Τούρκων πασάδων και να γίνουν αυτοί η κυρίαρχη τάξη του τόπου.
Και εμείς τι κάνουμε απέναντι σε αυτή την τεράστια ιστορική ανακρίβεια στα όρια της κακοήθειας, αλλά και κάθε άλλης;;; Κηρύττουμε το τέλος τον ιδεολογιών!!! Είπα, αδυνατώ να ερμηνεύσω το λόγο που κάποιος αποφασίζει να εκφράσει δημόσια κάτι τόσο βαρύγδουπο, όπως το τέλος των ιδεολογιών, αλλά μόλις μου ήρθε κάτι… Ίσως, δικαιολογημένα να προκαλείται από την ιδέα της ανυπαρξίας της Ελλάδας στη σύγχρονη πνευματική ζωή του κόσμου σε συνδυασμό με την τραγική μοίρα του ελληνικού γένους, το βάρος του μεγάλου ονόματος. Που και για αυτό τεράστια ευθύνη φέρει η αριστερά. Η αριστερά που είναι πολέμιος της αριστείας, της αναβάθμισης των πανεπιστημίων, της έρευνας και της γνώσης. Η αριστερά που έχει απαξιώσει, λογοκρίνει και κυνηγήσει την Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ αλλά και τον Κορνήλιο Καστοριάδη, τον Παναγιώτη Κονδύλη για να μην πω το σύνολο της σύγχρονης ελληνικής σκέψης και διανόησης. Η αριστερά που έχει σημαία της τον λαϊκισμό!!!
Δεν θα έπρεπε όμως να συμβεί το αντίθετο; Να αισθανθούμε την ανάγκη να κλοτσήσουμε τη ρουτίνα που μας σκεπάζει, να λυτρωθούμε από ένα στείρο παρελθόν, να ζήσουμε ξανά τη ζωή του πνεύματος, όχι πια σαν ταπεινοί μιμητές των μεγάλων προγόνων και σαν καθυστερημένοι μαθητές των ξένων, μα σαν εξερευνητές, σαν κατακτητές, σαν αληθινοί Έλληνες!!! Αντί, επιτέλους, να επιδιώξουμε το ξύπνημα του ελληνικού πνεύματος, τη δημιουργία, την Αναγέννηση, εμείς αποφασίζουμε να το θάψουμε;;; Να το αφήσουμε να συνεχίσει να βρίσκεται σε πλήρη ύπνωση προς όφελος του αριστερού φασισμού, αμορφωσιάς, ιστορικών ανακριβειών και γενικότερης κακοήθειας;;; Ντροπή, ντροπή, ντροπή!!!