Τα γεγονότα στον Έβρο κατέδειξαν το πλήρες φάσμα του προβλήματος που τρώει τα σωθικά της ελληνικής κοινωνίας. Ποιό είναι όμως αυτό το πρόβλημα και ποιά πολιτικά γυαλιά το βλέπουν καλύτερα; Στην κρίση της άνοιξης του 2020 φοριούνται τρία βασικά πολιτικά γυαλιά, αυτά της ακροδεξιάς, βεβαίως της αριστεράς και ναι, της κεντροδεξιάς. Αναλόγως τα γυαλιά, αντίστοιχο και το πρόβλημα. Αναλόγως την ποιότητα του φακού, αντίστοιχο και το φάσμα του προβλήματος. Ποιού προβλήματος όμως;
Στην περίπτωση της ακροδεξιάς[1] τα πράγματα είναι συγκεκριμένα. Ο ακροδεξιός χώρος θεωρεί ως κυρίαρχο πρόβλημα τους μετανάστες. Τους μετανάστες ως άτομα συγκεκριμένης φυλής, θρησκεύματος, κοσμοθεωρίας. Τους μετανάστες ως υποδεέστερα όντα και κατά συνέπεια μη άξια να συμβιώνουν με τον Έλληνα ή από απέχθεια σε ό,τι πρεσβεύουν. Και μιας και έχουμε την Τουρκία στο ρόλο του άμεσου και διαχρονικού επιβουλέα του ελληνικού μεγαλείου, σε δεύτερο επίπεδο το πρόβλημα είναι η Τουρκία (βλ. σχήμα 1).
[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][et_pb_row _builder_version=”4.4.0″][et_pb_column type=”4_4″ _builder_version=”4.4.0″][et_pb_image src=”https://www.epidexia.blog/wp-content/uploads/2020/03/Screenshot-2020-03-10-16.38.15.png” align=”center” _builder_version=”4.4.0″][/et_pb_image][/et_pb_column][/et_pb_row][et_pb_row _builder_version=”4.4.0″][et_pb_column type=”4_4″ _builder_version=”4.4.0″][et_pb_text _builder_version=”4.4.0″]
Για τις ανησυχίες της ακροδεξιάς η ολοκληρωτική εξαφάνιση του πρώτου επιπέδου (μετανάστες) είναι αρκετή για να καλύψει τις επιδιώξεις της εθνικής καθαρότητας, και κατ’ επέκταση της κοινωνική συνοχής, όπως αυτή γίνεται αντιληπτή μέσα από τα ακροδεξιά γυαλιά. Σε καμία περίπτωση όμως δεν έχει θέση η κοινωνική συνοχή στο φάσμα του προβλήματος, αλλά ούτε και ενδιαφέρει. Το πρόβλημα εξαντλείται σε μία διαχείριση της εξ ανατολών υβριδικής απειλής και μάλιστα με μέσα και αντίληψη συμβατικής επιθετικής πρακτικής. Η ακροδεξιά, τόσο τους μετανάστες και την εξ΄ ανατολών απειλή, όσο και τη δική της δράση/αντίδραση, τα αντιλαμβάνεται με όρους πολέμου του προηγούμενου αιώνα. Αποτέλεσμα αυτού είναι, να μη βλέπει τις εξωτερικότητες, που επιφέρει στο πρόβλημα, το τεχνοοικονομικό παράδειγμα της σημερινής συγκυρίας και ως εκ τούτου να μην αντιλαμβάνεται το πλήρες φάσμα του προβλήματος.
Η αριστερά[2] από την άλλη μεριά βλέπει ένα διαφορετικό πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι η ακροδεξιά τόσο σε έκφραση όσο και σε λανθάνουσα κατάσταση. Διασταλτικώς ερμηνεύοντας τα κοινωνικά δημογραφικά δεδομένα, ο αριστερός χώρος χαρακτηρίζει ως ακροδεξιά κάθε πατριωτική/εθνική φωνή ακόμα και υγιώς εξεφρασμένη. Ως ‘ολοκληρωτική ακροδεξιά στροφή’ ερμηνεύουν την πρόσφατη δημοσκόπηση με την οποία το 90% των πολιτών συμφωνεί με το κλείσιμο των συνόρων. Το γεγονός ότι αυτή η φωνή ερμηνεύεται ως ακροδεξιά στροφή, είναι από μόνο του ικανό να υπονομεύσει την κοινωνική συνοχή. Ούτε εδώ όμως φαίνεται η κοινωνική συνοχή να είναι πρόβλημα. Ενδεχόμενο εποικισμού (όπως συνηθίζει η γείτονα) π.χ. δεν υφίσταται ή αν προκύψει, καλοδεχούμενο. Πρόβλημα είναι η γενικότερη έλλειψη ανθρωπισμού, καθώς ο σύγχρονος αστός, ανήμπορος να σβήσει το μικροαστικό του απορροφητήρα, αντί να βιώνει και να συναισθάνεται τις πανανθρώπινες εμπειρίες, απλά κοιτάζει την πάρτη του μέσα από τα ακροδεξιά γυαλιά του. Η αριστερά δε βλέπει καμία σχέση, καμία αιτιώδη συνάφεια μεταξύ μεταναστευτικού (υπό την ευρεία έννοια – κεντροδεξιά γυαλιά) και ακροδεξιάς. Ο πυρήνας του προβλήματος είναι η ακροδεξιά αυτή καθ’ εαυτή, συμπεριλαμβανομένων εθνικοφρόνων με ολίγον ή περισσότερο ‘κυρ-Παντελή’ αλλά και φιλελευθέρων σε ματ και γυαλιστερές εκδόσεις. Αυτή η ευρεία ακροδεξιά οφείλεται σε μία γενικότερη έλλειψη ανθρωπισμού, αποτέλεσμα της πλήρους απουσίας ενσυναίσθησης και ευαισθησίας περί την πανανθρώπινη εμπειρία. Και όλη αυτή η ανθρωπιστική ένδεια είναι αποτέλεσμα του τρίτου επιπέδου του προβλήματος και αιτία όλων των δεινών, του άκρατου καπιταλισμού. Για κακή του τύχη όμως, η τεχνολογία θα σημάνει εναλλακτικές λειτουργικές δομές που θα τον αποδομήσουν στο σύνολό του (βλ. σχήμα 2).
.
[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][et_pb_row _builder_version=”4.4.0″][et_pb_column type=”4_4″ _builder_version=”4.4.0″][et_pb_image src=”https://www.epidexia.blog/wp-content/uploads/2020/03/Screenshot-2020-03-10-16.40.21.png” align=”center” _builder_version=”4.4.0″][/et_pb_image][/et_pb_column][/et_pb_row][et_pb_row _builder_version=”4.4.0″][et_pb_column type=”4_4″ _builder_version=”4.4.0″][et_pb_text _builder_version=”4.4.0″]
Προς αντιμετώπιση του προβλήματος του καπιταλισμού, η αριστερά υιοθετεί έναν ανθρωπιστικό μαξιμαλισμό με μακροπρόθεσμες και καθόλου σαφείς σκοπεύσεις. Στο πρόσωπο του κάθε μετανάστη ανεξαιρέτως βλέπει τον ταξικό της σύμμαχο, με απώτερο σκοπό τη συντριβή του καπιταλισμού. Προς το σκοπό αυτό επιδιώκει να επιβάλλει στην υπόλοιπη κοινωνία την πλήρη υλική, νομική και κοινωνική αποκατάσταση των μεταναστών, χωρίς κανένα φίλτρο, κανένα ‘stress test’ και χωρίς βεβαίως να λαμβάνει υπόψη τα ‘logistics’ ή την κοινωνική συνοχή ή έστω να αναρωτηθεί μήπως το πρόβλημα δεν είναι απλώς η ακροδεξιά (στον πυρήνα) και ο καπιταλισμός (στην περιφέρεια), αλλά κάτι πιο σύνθετο.
Και εδώ έρχεται η θεώρηση της κεντροδεξιάς[3]. Η κεντροδεξιά, ως άμεσο πρόβλημα αντιλαμβάνεται το μεταναστευτικό, τόσο σε κοινωνικό, εθνικό και γεωπολιτικό επίπεδο, όσο και ευρύτερα σε επίπεδο κοσμοθεωρίας. Δεν εστιάζει στους μετανάστες ως πρόσωπα. Ως πρόσωπα είναι επί της αρχής καλοδεχούμενα. Μέσα από τα γυαλιά της κεντροδεξιάς, η εκθετική ενίσχυση του μεταναστευτικού ρεύματος υπονομεύει καταρχήν τη συνοχή της ελληνικής κοινωνίας. Και η υπονόμευση της κοινωνικής συνοχής αποτελεί σαφώς πρόβλημα. Η υπονόμευση αυτή εκφράζεται με την άνοδο της ακροδεξιάς και των λοιπόν ακροδεξιών ενστίκτων (για να βάλουμε για λίγο και τα αριστερά γυαλιά). Η κεντροδεξιά αντιλαμβάνεται την άνοδο της ακροδεξιάς ως, (ανάμεσα σε άλλα), αποτέλεσμα του πολλαπλασιασμού των μεταναστευτικών ροών, κάτι για το οποίο, τεράστιο ρόλο, τουλάχιστον στο βαθμό που αφορά την Ελλάδα, παίζει η Τουρκία. Κατά συνέπεια, η αντιμετώπιση του μεταναστευτικού δεν περνά μόνο από το εσωτερικό κοινωνικό αυτομαστίγωμα, αλλά από την τολμηρή διαχείριση της επιθετικής πολιτικής της Τουρκίας, λαμβάνοντας υπόψη τις ευρύτερες γεωπολιτικές ισορροπίες και επιδιώξεις, οι οποίες αφορούν τα ενεργειακά στη Μέση Ανατολή και Ανατολική Μεσόγειο, την εξάρτηση της Γερμανίας από την Τουρκία τόσο ως αγορά, όσο και ως εκλογική δύναμη εντός Γερμανίας, το ρόλο της ΕΕ. Καμία ‘τελική λύση’, κανένας ανθρωπιστικός μαξιμαλισμός. Και στο βάθος ο πολιτικός μετασχηματισμός, που νομοτελειακά θα επιφέρει η τεχνολογία (βλ. σχήμα 3), και ο οποίος, με τα τωρινά τουλάχιστον δεδομένα, δε γίνεται αντιληπτός ως συντριβή του καπιταλισμού, αλλά ως μία τεχνοοικονομική μετάλλαξη δαρβινικού τύπου.
[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][et_pb_row _builder_version=”4.4.0″][et_pb_column type=”4_4″ _builder_version=”4.4.0″][et_pb_image src=”https://www.epidexia.blog/wp-content/uploads/2020/03/Screenshot-2020-03-10-16.42.15.png” align=”center” _builder_version=”4.4.0″][/et_pb_image][/et_pb_column][/et_pb_row][et_pb_row _builder_version=”4.4.0″][et_pb_column type=”4_4″ _builder_version=”4.4.0″][et_pb_text _builder_version=”4.4.0″]
Ένας τεχνοοικονομικός μετασχηματισμός που θα οδηγήσει σε μετα-καπιταλιστικά συστήματα, τα οποία όμως θα διατηρήσουν ως ένα βαθμό τις αποχρώσεις του υπάρχοντος πολιτικού προτύπου και μάλλον και του προβλήματος. Ποιού προβλήματος όμως;
[1] Ως ακροδεξιά αντιλαμβανόμαστε το χώρο που εκτείνεται από την περιοχή των πάσης φύσεως ψεκασμένων μέχρι τη ΧΑ, συμπεριλαμβανομένων των άτυπων ένοπλων ομάδων πολιτών που περιπολούν στα σύνορα. Εξαιρείται η αυθόρμητη κίνηση των αγροτών.
[2]Ως αριστερά αντιλαμβανόμαστε το χώρο από τη νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τις παρυφές του αντιεξουσιαστικού χώρου. Ηγεσία ΣΥΡΙΖΑ, κοινοβουλευτική ομάδα και κόμμα, άπαντες ως φορείς εξουσίας, είναι πλέον ασύμβατοι με το ριζοσπαστικό τους κύτταρο και φλερτάρουν με το, με σαφή πατριωτικά στοιχεία, μεσαίο χώρο.
[3] Ως Κεντροδεξιά αντιλαμβανόμαστε τους δημοκρατικούς πολίτες με εθνική συνείδηση, πατριωτική αγάπη και αντίληψη του ευρύτερου διεθνούς κόσμου ως σύνολο διαφορετικών συστημάτων σκέψης, λειτουργίας και συνείδησης που λειτουργούν ελεύθερα.