Δεν έχει περάσει πολύ καιρός από τότε που γράφαμε για, την κακώς εννοούμενη, Εξωτερική Πολιτική που ασκεί η χώρα μας -δείτε εδώ-. Πριν αλέκτορα φωνήσαι, μερικοί από τους πλέον αρμοδίους για την άσκηση της Εξ. Πολιτικής της χώρας μας, μας έκαναν να χάσουμε το έδαφος κάτω από τα πόδια μας, με τις διαφορετικές γραμμές που φαίνεται να υπάρχουν και μάλιστα είναι κάποιες εξ αυτών διαμετρικά αντίθετες! Για να γίνουμε πιο σαφείς, υπέπεσαν στην αντίληψή μας δηλώσεις κάποιες εκ των οποίων ήταν σκληρές ως προς τον τρόπο αντιμετώπισης πιθανών τουρκικών προκλήσεων -οι οποίες θεωρούμε ότι βρίσκονται στη σωστή κατεύθυνση-, αλλά και άλλες -η πλειονότητα- οι οποίες συνεχίζουν το δόγμα της “στρατηγικής ψυχραιμίας” αλλά και ενός συμβιβασμού(;) στις μονομερείς διεκδικήσεις της Τουρκίας. Άλλοι πάλι δήλωναν ότι “επενδύσαμε” σε λάθος πρόσωπο στη Λιβύη!
Όσοι παρακολουθήσαμε τις δηλώσεις μείναμε άφωνοι με τον διπολισμό που διέπει την Ελληνική Εξωτερική Πολιτική! Είναι απλά αδιανόητο να μην υπάρχει συνέπεια και συνέχεια! Αλήθεια, μετά από τέτοιες εκ διαμέτρου αντίθετες δηλώσεις-θέσεις, υπάρχει κάποιος που μας λαμβάνει σοβαρά υπόψη του; Αν ναι για ποιο λόγο;
Ακολούθησαν κι άλλοι θεσμικοί ή μη, στο μοτίβο των δηλώσεων στις οποίες αναφερθήκαμε, κάποιοι μάλιστα μας “μάλωσαν” γιατί δεν έχουμε κουλτούρα επωφελών συμβιβασμών. Και εκτός από την αλγεινή εντύπωση που μας προκάλεσαν, αναρωτηθήκαμε τι σκοπό εξυπηρετούν.
Όσοι αναφέρθηκαν σε ελληνικές “μαξιμαλιστικές” θέσεις, απομόνωση του Συμπλέγματος της Μεγίστης, λάθος “επενδύσεις” στον Στρατάρχη Χάφταρ και λοιπά φαιδρά, απλά προετοιμάζουν την κοινή γνώμη για επώδυνες υποχωρήσεις στα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, στο πλαίσιο του εξορκισμού ενός θερμού επεισοδίου ή ακόμα χειρότερα μιας καταστροφικής για όλους ένοπλης σύγκρουσης, έστω και περιορισμένης διάρκειας. Αλήθεια, είναι μαξιμαλιστικές οι θέσεις της Ελλάδας η οποία καλείται να αντιμετωπίσει τον ακραίο αναθεωρητισμό-επεκτατισμό της Τουρκίας, η οποία ζητάει σχεδόν… τα πάντα -που δεν της ανήκουν κιόλας-; Αναφορικά με την… επένδυση που κάναμε! “Επενδύσαμε” στον Στρατάρχη Χάφταρ όπως θα επενδύαμε σε… μετοχές; Οι “επενδύσεις” σε στρατιωτικούς που τα συμφέροντά τους συμπλέουν με τα δικά μας και προστρέχουν σε εμάς για βοήθεια, απαιτούν στήριξη επί του πρακτέου και όχι πομφόλυγες, γιατί περί αυτού πρόκειται όταν μονίμως αερολογείς. Η μόνη απάντηση από την πλευρά μας, σε όσους υποστηρίζουν τελικά υποχωρήσεις για να “ηρεμήσει” η Τουρκία είναι, ευσεβείς πόθοι! Ένας επιθετικός αντίπαλος, με ακραία αναθεωρητικές τάσεις, ο οποίος θεωρεί ότι το momentum στο πεδίο της ισχύος τον ευνοεί, δεν θα αρκεστεί σε ό,τι κι αν του δώσουμε κι εντέλει θα διαβεί τον Ρουβίκωνα…
Το κακό με όλους αυτούς που, όπου τους δοθεί η ευκαιρία, επαναλαμβάνουν μονότονα τους όρους, διπλωματία, συμμαχίες, στρατηγική ψυχραιμία, στρατηγική (σκέτη), Διεθνές Δίκαιο, είναι ότι τους έχουν καταστήσει κενού περιεχομένου, μια και φαίνεται -εκ του αποτελέσματος- ότι αγνοούν επιδεικτικά και μέχρι παρεξηγήσεως την ισχύ. Την ωμή ισχύ.
Και για του λόγου το αληθές ας μας δείξουν τι έχουμε πετύχει με τη διπλωματία τα τελευταία 25 χρόνια -μετά τα Ίμια-.
Ας μας εξηγήσουν τι ακριβώς σημαίνει γι’ αυτούς ο όρος συμμαχία, γιατί για εμάς σημαίνει την καθολική σύμπραξη 2 ή περισσότερων πλευρών στον στρατιωτικό τομέα -με αποστολή δυνάμεων προς ενίσχυση του προσβαλλόμενου μέρους-. Προφανώς, οι σύμμαχοι πρέπει να έχουν παρεμφερή ισχύ, διαφορετικά δεν μιλάμε για συμμαχία αλλά για εξάρτηση, καθώς η σχέση είναι ετεροβαρής. Οτιδήποτε άλλο από αυτό που αναφέρουμε δεν είναι συμμαχία αλλά συνεργασία.
Δεν θα ζητήσουμε να μας εξηγήσουν τι σημαίνει γι’ αυτούς στρατηγική ψυχραιμία -και γενικότερα στρατηγική- γιατί με τόση ψυχραιμία θα παραμείνουμε απαθείς ακόμα και όταν μας καταστήσουν -όχι οι τούρκοι αλλά οι δικοί μας… ψύχραιμοι- μέρος της σχεδιαζόμενης νέο-οθωμανικής αυτοκρατορίας…
Τέλος, Διεθνές Δίκαιο. Σε κάθε τρεις λέξεις των ελλήνων ιθυνόντων οι πέντε είναι… Διεθνές Δίκαιο! Εκτός του ότι δείχνουν -και είναι- φοβικοί και αδύναμοι, φαίνεται ότι δεν καταλαβαίνουν την ουσία αυτού, που ως μονότονη προσευχή, επικαλούνται. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί πολύ απλά είναι αδιανόητο να επικαλείσαι μονίμως το Διεθνές Δίκαιο και την νομιμότητα, όταν αφενός αυτός που σε προκαλεί το αγνοεί επιδεικτικά και μάλιστα διαχρονικά και αφετέρου, θα έπρεπε να έχεις υποψιαστεί για τα περί νομιμότητας όταν οι μεγάλες δυνάμεις στις οποίες απευθύνεσαι για βοήθεια λειτουργούν αποκλειστικά βάσει των συμφερόντων τους και εφαρμόζουν το Διεθνές Δίκαιο κατά το δοκούν. Αποτέλεσμα; Το πολύ-πολύ να δεχθείς ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, μια δήλωση ότι κατανοούν το θέμα και τα “δίκαιά” σου και… να σε αφήσουν επιδεικτικά μονάχο σου. Μόνο που δεν θα φταίνε αυτοί! Αυτοί κοιτάζουν τα συμφέροντά τους και μόνο. Εσύ τι έκανες για τα δικά σου συμφέροντας εκτός του να επαιτείς συνεχώς βοήθεια;
Αρχικά αναφερθήκαμε σε σκληρές δηλώσεις αξιωματούχων αναφορικά με την αντιμετώπιση των ακραίων τουρκικών προκλήσεων. Θεωρούμε ότι ειπώθηκε το αυτονόητο και μάλιστα θα ήμασταν ιδιαιτέρως ευχαριστημένοι με αυτές, αν δεν υπήρχαν μερικές ενστάσεις. Όχι προς τις προθέσεις, τις οποίες και θεωρούμε ειλικρινείς, αλλά αφενός προς την βούληση των πολιτικών και αφετέρου στο κατά πόσο αυτή η δήλωση έγινε μόνο και μόνο για να τονώσει το ηθικό των πολιτών αλλά και να ενώσει, ενόψει επερχόμενων σοβαρών επεισοδίων με την γείτονα.
Η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία κάνουν κινήσεις σε διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο και αυτό πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε. Όμως κάνουμε ό,τι χρειάζεται; Έχουν καταλάβει, οι πολιτικοί και οι πέριξ αυτών, ότι η διπλωματία είναι μεν σημαντική αλλά έχει νόημα μόνο αν συνεπικουρεί την στρατιωτική ισχύ και λειτουργούν παράλληλα; Τι έχουν κάνει για να αναβαθμίσουν σημαντικά την ισχύ των ενόπλων δυνάμεων; Καλές οι Belhara -αν και όταν υπογράψουμε, γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος απλά να έχουμε χάσει περίπου δύο χρόνια και να χαλάσουμε τις σχέσεις μας με τους γάλλους, αν κάτι στην πορεία “στραβώσει”-, καλή και η αναβάθμιση των F-16 σε viper. Αυτά όμως αφορούν το μέλλον, ενώ το κρίσιμο διάστημα είναι μπροστά μας και μάλιστα σε απόσταση αναπνοής.
- Ποιες οι διαθεσιμότητες όλων των πτητικών μέσων; Απάντηση του τύπου, επαρκείς, δεν ικανοποιεί…
- Πήραμε ανταλλακτικά για τα Μ-2000; Πότε τα περιμένουμε;
- Τι γίνεται με τις τορπίλες για τα 214;
- Γιατί μειώσαμε τις οροφές των μέσων που διαθέτουμε; Η μείωση αυτή συνεπάγεται οικονομική αιμορραγία συν τοις άλλοις, καθώς μεγαλώνει με γεωμετρική πρόοδο την καταπόνηση των διαθέσιμων μέσων και άρα την απαίτηση για συντήρηση αλλά και πιθανά ανταλλακτικά…
- Η θητεία γιατί δεν αυξάνεται;
- Γιατί δεν σταματάμε να αποδεχόμαστε αιτήσεις ασύλου όσων μας στέλνει η τουρκία; Παράλληλα γιατί δεν κόβουμε σε όλους τα επιδόματα; Γιατί τους τοποθετούμε ακρίτως σε περιοχές οι οποίες δυνητικά μπορεί να μας δημιουργήσουν πρόβλημα σε σχέση με την εσωτερική ασφάλεια; Και φυσικά η λίστα των ερωτημάτων μπορεί να επεκταθεί αρκετά…
Στα περισσότερα από αυτά η μόνιμη επωδός είναι ότι χρειάζονται χρήματα τα οποία δεν υπάρχουν. Θα συμφωνούσαμε, αλλά πριν θα πρέπει να μας πουν πόσο κοστολογούνται η Εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία. Αλήθεια, πόσο; Στο τέλος της ημέρας, πρέπει να βρεθούν χρήματα, είναι ζωτικής σημασίας. Για παράδειγμα, πόσα C-130 θα πετούσαν, αν τα 20 εκατομμύρια που δόθηκαν στα ΜΜΕ είχαν πάει για την αγορά ανταλλακτικών;
Ο απο-εξοπλισμός που γίνεται εδώ και περίπου 15 χρόνια (όχι ότι τα προηγούμενα ήμασταν σε καλό επίπεδο, αλλά τουλάχιστον ήμασταν σε ανεκτό σε σχέση με την γείτονα) εκτός από επικίνδυνος είναι και ύποπτος. Και λέμε ύποπτος, γιατί μπορεί να έχουμε αποφασίσει -ποιοι, με ποια εξουσιοδότηση άραγε- να καταστούμε δορυφόροι της τουρκίας, κάτι που όμως δεν θέλουμε να πιστέψουμε… Η Εθνική Ανεξαρτησία και Κυριαρχία είναι -ή θα έπρεπε να είναι- αδιαπραγμάτευτες κι ως εκ τούτου δεν υπάρχει περιθώριο για υποχωρήσεις. Επιτέλους, πρέπει να βρούμε τι ή ποιοι έφταιξαν -και φυσικά να λογοδοτήσουν- για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο. Εννοείται ότι η πορεία υποχωρήσεων και εντέλει απώλειας κυριαρχίας που διαγράφεται πρέπει να αναστραφεί λίαν συντόμως. Μπορούμε; Μπορούμε! Θέλουμε;
Κάποτε έρχεσαι αντιμέτωπος με την ιστορία σου και επιβάλλεται να σταθείς αντάξιος όλων αυτών που με το αίμα τους κατάφεραν να δημιουργήσουν αυτό το κράτος. Δεν έχουμε την πολυτέλεια ακόμα μιας ήττας. Είμαστε καταδικασμένοι να παλέψουμε και να καταστρέψουμε τον νέο-οθωμανισμό πριν μας καταπιεί. Γι’ αυτό, με φονταμενταλιστές δεν συνομιλούμε. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχουν δίαυλοι επικοινωνίας. Ας μείνουμε όμως σε επίπεδο ΑΓΕΕΘΑ ώστε να μη δώσουμε την εντύπωση ότι μας κυριαρχούν τα φοβικά μας σύνδρομα και έχουμε τάσεις υποχώρησης.
Εφόσον, λοιπόν, έχουμε μια ακραία ισλαμική, αναθεωρητική κι επιθετική γείτονα, προετοιμαζόμαστε για το χειρότερο σενάριο. Ένα σενάριο το οποίο δεν απέχει, αφού με τη στάση μας, όλα αυτά τα χρόνια, το προκαλέσαμε. Οι Λατίνοι έλεγαν “si vis pacem para bellum” και πρέπει ακριβώς με αυτόν τον τρόπο να λειτουργήσουμε ώστε να έχουμε ειρήνη και να αξίζουμε το υπέρτατο αγαθό, αυτό της ελευθερίας.
Η ιστορία θα μας κρίνει και θα είναι αμείλικτη. Κι όπως πολύ όμορφα έχει γράψει ο Κωστής Παλαμάς:
“Χρωστάτε
και σε όσους ήρθαν, πέρασαν,
θα ‘ρθούνε, θα περάσουν.
Κριτές, θα μας δικάσουν
οι αγέννητοι, οι νεκροί
Κόκαλα πάτρια μέσα μας
θαφτά, ιερά, μαζί μας
και όπου σεισμοί μας τίναξαν
οι εφέστιοι πάντα θεοί μας.”
Απόσπασμα από το “Η λειτουργία δεν τέλειωσε”