Πριν λίγες ημέρες συμπληρώθηκαν 8 χρόνια από εκείνη την μοιραία αποφράδα Σύνοδο Κορυφής, όπου βρεθήκαμε και με τα δύο πόδια εκτός Ε.Ε.
Ο Αλέξης Τσίπρας, o οποίος έχει μόλις μετατρέψει το 61,3% υπέρ του “ΟΧΙ” σε “ΝΑΙ” (1η κωλοτούμπα), προσέρχεται κατηφής.
Προσέρχεται να συνομιλήσει με έναν “τρομοκράτη” (Γιούνκερ) & μια μαντάμ (Μέρκελ)- δικοί του οι χαρακτηρισμοί απέναντι σε πολιτικούς αρχηγούς οι οποίοι υποστηρίζουν…. την οικονομική μας διάσωση.
Η χώρα είναι με το 1,5 πόδι στον γκρεμό, χωρίς πόρους & συμμάχους. Με ερασιτεχνική τακτική, το Υπουργείο Οικονομικών δεν συνομιλεί με τους θεσμούς. Έχει αποφασίσει να κλείσει τις όποιες τρύπες του προϋπολογισμού και τις ανάγκες πληρωμών με τα αδιάθετα του Υπουργείου Εξωτερικών & τις τραπεζικές καταθέσεις.
Μόνο η Γαλλία (Ολάντ) μας παρέχει υποστήριξη & η Μέρκελ ανοχή- με προσωπικό πολιτικό κόστος. Η χώρα διασώζεται γιατί το ρίσκο της μη διάσωσης είναι δυσβάσταχτο.
Προσερχόμαστε έχοντας απορρίψει “περήφανα” ένα ευρωπαϊκό “Πακέτο Μάρσαλ”, χωρίς ιδιαίτερους όρους από τους πιστωτές. Εξ ίσου “περήφανα” δεχόμαστε να υποθηκεύσουμε την χώρα & την περιουσία της. Με ένα τρίτο Μνημόνιο και ένα Ταμείο Υποθήκευσης (2η κωλοτούμπα).
Ταμείο Υποθήκευσης της περιουσίας της χώρας, της ιστορίας και της τιμής της.
Ποτέ κανείς δεν απολογείται για αυτή την κατάληξη. Τα αποτελέσματα των εκλογών του Σεπτεμβρίου 2015 είναι πανομοιότυπα με αυτά του Ιανουαρίου. Η πλήρης «εξιλέωση» μέσω της εκλογικής αναβάπτισης.
Σήμερα η πορεία της χώρας έχει αποκατασταθεί.
Οι οικονομικοί δείκτες είναι σαφώς βελτιωμένοι, ή δείχνουν σταθεροποίηση- εκκρεμούν μία σειρά από (πολλές) μεταρρυθμίσεις, αλλά η χώρα είναι on track.
Ο δρόμος για την επάνοδο στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα είναι μακρύς, ενώ αυτός των μεταρρυθμίσεων ανηφορικός.
Η κυβέρνηση, όμως, η οποία μπορεί να σταθεί ισάξια των εταίρων στο εξωτερικό, και η κεντροαριστερή αντιπολίτευση, έστω υπό αναδιάταξη, ψάχνοντας την σύγχρονη πορεία της, φαίνεται να συμφωνούν, ή έστω να μην μπλοκάρουν, στο ελάχιστο στρατηγικό πλαίσιο μεταρρυθμίσεων (ιδιωτικά πανεπιστήμια, άνοιγμα της οικονομίας, δημόσιο σύστημα υγείας, ευρωπαϊκή προοπτική, κ.α.).
Η οικονομική ανάπτυξη στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στα χρηματοδοτικά εργαλεία (ΕΣΠΑ, Ταμείο Ανάκαμψης), ενώ υπάρχουν ενδείξεις καταπολέμησης των αγκυλώσεων για επενδύσεις (βλ. Ναυπηγεία Πειραιά, Ελληνικά Πετρέλαια, κ.α.).
Μπορεί να προκύπτουν καθυστερήσεις εκ μέρους του συστήματος Μαξίμου κατά την διακυβέρνηση, αλλά όσο κυβερνάς την Ελλάδα όπου όλα πρέπει να μεταρρυθμισθούν, είναι και αυτό μέσα στο παιχνίδι. Τουλάχιστον η ελάσσων αντιπολίτευση δείχνει να στρέφεται προς μία προγραμματική, δημιουργική αντιπολίτευση. Η αξιωματική αντιπολίτευση φαίνεται να αποφεύγει το μοντέλο της αντιπολίτευσης του πεζοδρομίου και μάλλον θα κινηθεί προς την δομική αντιπολίτευση (οψόμεθα).
Πριν 8 χρόνια, βρεθήκαμε μπροστά στον χάος, με πιλότο ερασιτέχνη και επικίνδυνη ομάδα. Το φορτίο ήταν βαρύ για τον λαϊκισμό του Αλέξη Τσίπρα, το σύστημά του δε μπορούσε να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις.
Τις 13 ώρες διαπραγμάτευσης και ευρωπαϊκής δυσπιστίας τις ένιωσε ο Ελληνικός λαός.
Σήμερα, πέρα από μερικούς “χαριτωμένους”, αντισυστημικούς ακραίους, το πολιτικό σύστημα φαίνεται να ισορροπεί ξανά- ιδιαίτερα όταν κεντροαριστερά ξαναβρεί τον δρόμο της ώστε να ασκήσει τον κρίσιμο πολιτειακό ρόλο της.
Εφόσον επανέλθει ο πολιτικός διάλογος, με προγραμματικές αντεγκλήσεις ή ρεαλιστικές συγκλίσεις, σε ένα ευρωπαϊκό πλαίσιο, η χώρα θα έχει κερδίσει πλήρως την επάνοδό της σε μία σύγχρονη πραγματικότητα.