Το κλείσιμο επιχειρήσεων δεν είναι απαραίτητα κακό υποστηρίζουν ορισμένοι, καθώς θα καταφέρουν να επιβιώσουν μόνο οι πραγματικά ισχυρές, άρα η οικονομία θα επωφεληθεί από αυτό. Αυτή είναι η μια, η αποκαλούμενη και αγοραία «φιλελεύθερη», ρητορική. Υπάρχει, όμως και η άλλη, η αγοραία «αριστερή» και «φιλολαϊκή», ρητορική. Οι υποστηρικτές αυτής της ρητορικής υποστηρίζουν ότι τα κράτη θα πρέπει να προχωρήσουν σε κρατικοποιήσεις επιχειρήσεων. Και στις δυο περιπτώσεις, εσκεμμένα και μη, αν όντως υπάρξουν οι συνθήκες αυτές τότε οι οικονομίες νομοτελειακά οδηγούνται σε αδιέξοδο, το οποίο ονομάζεται μονοπώλιο.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως, όταν θα έχει τελειώσει ο εφιάλτης της επέλασης της πανδημίας του κορωνοϊού, τίποτε δεν θα είναι ίδιο όπως ήταν πριν. Η ελπίδα μας είναι ότι αργά ή γρήγορα η επιδημία θα τεθεί υπό έλεγχο και οι συνέπειες δεν θα είναι καταστροφικές. Όταν ο κίνδυνος για την ανθρώπινη ζωή θα έχει περιοριστεί μοιραία η συζήτηση θα επικεντρωθεί στις οικονομικές επιπτώσεις.

Στο editorial μου του Επί Δεξιά, ως μέλος της συντακτικής του ομάδας, προσπάθησα να ορίσω ποια περίπου είναι η ιδεολογία ενός κεντροδεξιού σήμερα (εφαρμόζοντας βασικά το τρίπτυχο της Λογικής, της Ηθικής και της Μεσότητας). Όμως ταυτόχρονα με το τι είμαστε χρήσιμο είναι να διευκρινίσουμε και τι δεν είμαστε. Δηλαδή, τι μας ξεχωρίζει από συγγενικούς και μη χώρους. Έναρξη κάνω απαντώντας στο ερώτημα, γιατί δεν είμαστε συντηρητικοί.

Κάποιος που αφελώς απαιτεί από την ορθόδοξη εκκλησία να παραδειγματιστεί από την αντίστοιχη δυτική, είναι σαν να της ζητά να αλλάξει το νόημα της. Άρα όσοι βάλλουν μανιωδώς εναντίον της συγκρίνοντας την με την δυτική, μάλλον επιθυμούν τον αφανισμό της. Και δεν είναι τυχαίο αυτό καθώς στην σημερινή Ελλάδα ο εκλεκτός του θεού δεν είναι ο ορθόδοξος χριστιανός πιστός που ενώνει τον Έλληνα αλλά για κάποιους ο προλετάριος, και για κάποιους άλλους ο τεχνοκράτης, που τον διχάζει. Βρισκόμαστε στον καιρό της αυτολατρείας και κάθε άλλη θρησκεία καταργήθηκε. Αρκεί να τρέφει τα πάθη του κανείς.

Τα γεγονότα στον Έβρο κατέδειξαν το πλήρες φάσμα του προβλήματος που τρώει τα σωθικά της ελληνικής κοινωνίας. Ποιό είναι όμως αυτό το πρόβλημα και ποιά πολιτικά γυαλιά το βλέπουν καλύτερα; Στην σημερινή κρίση φοριούνται τρία βασικά πολιτικά γυαλιά, αυτά της ακροδεξιάς, βεβαίως, της αριστεράς, και, ναι, της κεντροδεξιάς. Αναλόγως τα γυαλιά, αντίστοιχο και το πρόβλημα. Αναλόγως την ποιότητα του φακού, αντίστοιχο και το φάσμα του προβλήματος. Ποιού προβλήματος όμως; […] Η κεντροδεξιά, ως άμεσο πρόβλημα αντιλαμβάνεται το μεταναστευτικό, τόσο σε κοινωνικό, εθνικό και γεωπολιτικό επίπεδο, όσο και ευρύτερα σε επίπεδο κοσμοθεωρίας. Δεν εστιάζει στους μετανάστες ως πρόσωπα. Ως πρόσωπα είναι επί της αρχής καλοδεχούμενα. Μέσα από τα γυαλιά της κεντροδεξιάς, η εκθετική ενίσχυση του μεταναστευτικού ρεύματος υπονομεύει καταρχήν τη συνοχή της ελληνικής κοινωνίας. Και η υπονόμευση της κοινωνικής συνοχής αποτελεί σαφώς πρόβλημα.

Για να διασφαλιστεί λοιπόν ότι αυτά τα επικίνδυνα μορφώματα δεν θα αποκτήσουν εξουσία και δε θα υπονομεύσουν τόσο τους δημοκρατικούς θεσμούς των ίδιων των χωρών τους όσο και την Ευρωπαϊκή Ιδέα γενικότερα, είναι απαραίτητο να μειωθεί το πολιτικό κόστος της μετανάστευσης για τα κεντροδεξιά κόμματα. Εάν οι ηγέτες των κεντροδεξιών πολιτικών κομμάτων αγνοήσουν ή απορρίψουν τις ανησυχίες των λαών τους για τη μετανάστευση θα χάσουν έδαφος από επικίνδυνες λαϊκίστικες ακροδεξιές κινήσεις. Τι πρέπει να κάνουν; Η συζήτηση αυτή, που δεν είναι εύκολη και έχει ήδη ξεκινήσει παγκοσμίως, ελπίζουμε ότι θα είναι μια από τις πολλές που θα γίνουν στο νέο μας blog για την Κεντροδεξιά, το EpiDexia.blog.