Πριν λίγες μέρες οκτώ μέλη του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ μας θύμισαν, ή καλύτερα ένιωσαν την ανάγκη να μας υπενθυμίσουν, τα περί του λεγόμενου «ηθικού πλεονεκτήματος» της Αριστεράς: «Εκείνο που διακρίνει την Αριστερά είναι οι αρχές και οι αξίες της. Η εντιμότητα και το ήθος. Η ανιδιοτέλεια και η αλληλεγγύη. Το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς προφανώς και ισχύει». Ανεξάρτητα από την ατυχή συγκυρία για την έκδοση του παραπάνω κειμένου, σκόπιμο νομίζω είναι να δούμε πως περίπου φτάσαμε ως εδώ: Γιατί άραγε οι οκτώ αυτοί άνθρωποι θεωρούν ότι πράγματι υπάρχει ένα «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς έναντι, όπως υπονοείται, της Δεξιάς;

Στο editorial μου του Επί Δεξιά, ως μέλος της συντακτικής του ομάδας, προσπάθησα να ορίσω ποια περίπου είναι η ιδεολογία ενός κεντροδεξιού σήμερα (εφαρμόζοντας βασικά το τρίπτυχο της Λογικής, της Ηθικής και της Μεσότητας). Όμως ταυτόχρονα με το τι είμαστε χρήσιμο είναι να διευκρινίσουμε και τι δεν είμαστε. Δηλαδή, τι μας ξεχωρίζει από συγγενικούς και μη χώρους. Σειρά τώρα έχει το ερώτημα, γιατί δεν είμαστε φιλελεύθεροι. Εν συντομία, η απάντηση είναι ακριβώς η παραπάνω: Είναι βασικά ο ρυθμός, και σπανιότερα η κατεύθυνση, της κίνησης που διαφοροποιεί έναν κεντροδεξιό από έναν φιλελεύθερο. Αυτό, τόσο όσον αφορά τα κοινωνικά όσο και τα οικονομικά θέματα.

Απέχω παρασάγγας από τον κομμουνισμό ή και σοσιαλισμό που τον θεωρώ μια βάναυση προσπάθεια να επιβάλλει την ισότητα στους ανθρώπους. Ανέκαθεν είχα την πίστη ότι η ισότητα πάει κόντρα στην ανθρώπινη φύση, για τον απλούστατο λόγο ότι οι άνθρωποι δεν γεννιούνται ίσοι αλλά διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο. Για να μην πάω μακριά, εγώ και η αδερφή μου, για παράδειγμα, είμαστε διαφορετικοί. Η αδερφή μου είναι ήσυχη και μετρημένη, ενώ εγώ ορμητικός και φασαριόζος. Διαφέρω, όμως, και με πολλούς άλλους ανθρώπους που διαθέτουν ταλέντα που δεν διαθέτω εγώ. Η Ρωσίδα μυθιστοριογράφος, φιλόσοφος, θεατρική και κινηματογραφική σεναριογράφο, Άυν Ραντ, στο Ο Άτλας Επαναστάτησε το πάει ακόμα πιο βαθιά. Χαρακτηριστικά γράφει: «Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό στη ζωή από το πόσο καλός είσαι στη δουλειά σου. Μόνο αυτό. Εκεί στηρίζονται κι όλα τα άλλα. Η επαγγελματική ικανότητα είναι το μοναδικό μέτρο της ανθρώπινης αξίας. Όλοι αυτοί οι ηθικοί κώδικες που προσπαθούν να μας φυτέψουν στο μυαλό δεν είναι παρά κάλπικο χρήμα, που μας προσφέρουν σε αφθονία για να μαδήσουν το όραμα και τις ικανότητες μας. Μόνο ένα ηθικό σύστημα που αναδεικνύει τον πιο ικανό έχει αξία, αυτός είναι ο χρυσός κανόνας».