 του Ελληνικού λαού.){kind=link}
Στις 03:00 τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940, o Πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς καταφέρνει με πέντε λέξεις να ενώσει έναν ολόκληρο λαό. Βουρκωμένος, αλλά με σταθερή φωνή, απαντάει στον Ιταλό Πρέσβη εκφράζοντας το σύνολο (σχεδόν) του Ελληνικού λαού.
Mία έκφραση απλή στην διατύπωσή της αλλά τόσο μεστή σε νοήματα:
- Εκπροσωπούσε σύσσωμη όχι μόνο την κοινωνία, αλλά και την πολιτική και πνευματική ηγεσία. Χιλιάδες Ελλήνων συρρέουν “με το χαμόγελο στα χείλη” να καταταγούν στο Μέτωπο για την προάσπιση της ελευθερίας και της εθνικής μας ακεραιότητας. Μεταξύ των οποίων οι Οδυσσέας Ελύτης, Γεώργιος Καρτάλης, Γεώργιος Θεοτοκάς, Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Νίκος Καββαδίας, Γιάννης Τσαρούχης, Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, Λάμπρος Κωνσταντάρας, κ.α.
- Εξέφραζε την ορθή μακροπρόθεσμη στρατηγική στόχευση της εξωτερικής μας πολιτικής. Η σύνδεση με την φιλελεύθερη, δημοκρατική Δύση και η συμμαχία με το Ηνωμένο Βασίλειο αποτελούσαν μονόδρομο στο πλαίσιο της real politik, στο πλαίσιο καταδίκης του αναθεωρητισμού που εκπροσωπούσε ο Άξονας, διασφάλισης της εθνικής μας ανεξαρτησίας και ιδεολογικής ταύτισης με την Δύση.
Η απάντηση στο τελεσίγραφο της Ιταλικής Κυβέρνησης είχε άψογα υποστηριχθεί ως πολιτική επιλογή της κυβέρνησης, πέρα από κομματικές παρωπίδες και χωρίς λαϊκισμούς, ενώ είχε προετοιμασθεί σε επίπεδο στρατηγικής, συμμαχιών και εξοπλισμού.
“Το “ΟΧΙ” είναι εθνική θέση έναντι κάθε επιβουλής” όπως ανέφερε σήμερα ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης.
Προφανώς τιμούμε και σεβόμαστε τη μνήμη των 13.325 νεκρών του Αλβανικού Έπους, τους 62.663 τραυματίες και τους 1.278 εξαφανισθέντες. Ευχαριστούμε αυτούς και όσους επέστρεψαν για τις νικητήριες μάχες της Πίνδου, Ελαίας- Καλαμά, Χειμάρρας και Κλεισούρας. Του Υψώματος 731. Την απελευθέρωση των Αγίων Σαράντα, του Πόγραδετς, του Αργυροκάστρου και της Χειμάρρας.
Αποτελεί όμως η σημερινή Επέτειος του “ΟΧΙ” τη σωστή επέτειο για την έκφραση της εθνικής μας υπερηφάνειας, και την ανάδειξη των προσπαθειών για την ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία;
Στις πλείστες των χωρών της Ευρώπης, δεν εορτάζεται η είσοδός τους στον πόλεμο. Το αντίθετο:
- Η Γαλλία έχει εθνική γιορτή την 14η Ιουλίου: προς τιμή της Άλωσης της Βαστίλης (1789), του συμβόλου του τέλους της απόλυτης μοναρχίας, καθώς και τη γιορτή της Ομοσπονδίας (1790), σύμβολο της ένωσης του έθνους μετά την Επανάσταση.
- Η Γερμανία στις 3 Οκτώβρη την “Ημέρα της Γερμανικής Ενότητας”. Την ημέρα της επανένωσης των δύο Γερμανιών, σε ένα ενιαίο, κυρίαρχο, δημοκρατικά δομημένο, ομόσπονδο κράτος. Στο πλαίσιο της φιλελεύθερης και δημοκρατικής Δύσης.
- Η Ιταλία γιορτάζει (25η Απριλίου) το τέλος του ιταλικού εμφύλιου πολέμου και της ναζιστικής κατοχής, και στις 2 Ιουνίου, την Ημέρα της Δημοκρατίας. Το διήμερο 2-3 Ιουνίου 1946 οι Ιταλοί πολίτες κληθήκαν να αποφασίσουν ποια μορφή Κυβέρνησης θα ήθελαν να δώσουν στη Χωρά (Μοναρχία η Δημοκρατία) μετά από την πτώση του φασιστικού καθεστώτος.
Ανάλογα, χώρες, όπως π.χ. η Κύπρος, η Πολωνία, κ.α. γιορτάζουν την Εθνική Ημέρας της Ανεξαρτησίας τους από τον ξένο ζυγό.
Η ανάδειξη μίας ημέρας σε “Εθνική Γιορτή” θα πρέπει να εκφράζει μία θετική προοπτική: η απελευθέρωση ενός κράτους από τον ξένο ζυγό, ή και η εγκαθίδρυση ενός νέου, δημοκρατικού πολιτεύματος. Η (απ)αρχή μίας εθνικής προοπτικής που ενώνει τους πολίτες κάθε χώρας. Μία ιστορική στιγμή που συμβολίζει ένα κριτικό σημείο καμπής προς μία πορεία ανάπτυξης, εκδημοκρατισμού, ή ακόμα και εθνικής παλιγγενεσίας ενός κράτους.
Εμείς στην Ελλάδα επιλέγουμε να αναδεικνύουμε ως Εθνικές Γιορτές την είσοδο σε δύο πολέμους (25η Μαρτίου, 28η Οκτωβρίου), και όχι τις αντίστοιχες ημερομηνίες ανεξαρτησίας (3 Φεβρουαρίου 1830) και απελευθέρωσης (18 Οκτωβρίου 1944). Μήπως, επειδή δεν είμαστε υπερήφανοι για κανένα από τα γεγονότα που ακολούθησαν: δολοφονία Καποδίστρια στην πρώτη περίπτωση και αιματηρές διχόνοιες και στις δύο.
Ο εορτασμός της συμμετοχής σε μία πολεμική σύρραξη αποτελεί τον ελάχιστο φόρο τιμής σε όσους πολέμησαν, με ιδιαίτερους συμβολισμούς, σε εθνικό ή προσωπικό επίπεδο- ο γράφων έχασε θείο στον Β’ ΠΠ ο οποίος υπηρετούσε σε ελληνικό υποβρύχιο που βυθίστηκε από Ιταλούς. Επιπλέον, αποτελεί σαφές μάθημα ιστορίας και κρίσης για μετέπειτα πολιτικές ή και στρατιωτικές επιλογές σε εθνικό επίπεδο (παραμονής μας στο Δυτικό μπλοκ).
Ο θάνατος όμως όσων έχασαν την ζωή τους πολεμώντας ηρωικά στην Πίνδο πρέπει να αποτελεί ορόσημο για ένα ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, με δημοκρατία και ισονομία. Με εθνική στρατηγική στην εξωτερική πολιτική, την παιδεία, τον πολιτισμό. Με ιστορική μνήμη και κριτική ματιά στο παρελθόν για αποφυγή όποιων λαθών. Πέρα από λαϊκισμούς και βραχυπρόθεσμες πολιτικές στρατηγικές, που αποτελούν τροχοπέδη για την εθνική ανάπτυξη.
Όσοι έδωσαν την ζωή τους στον 6μηνο νικηφόρο πόλεμο για τους Ιταλούς δεν το έκαναν για δικά τους οφέλη- το έκαναν για να δουν την χώρα να παραμένει ανεξάρτητη. Αυτή είναι η παρακαταθήκη τους, το διακύβευμα των αγώνων τους.