Αγγελική Μητροπούλου

Οι εκλογές της προηγούμενης εβδομάδας, με όλα τα ανάμικτα και ανεπίκαιρα συναισθήματα που ακολούθησαν την ανακοίνωση της υποψηφιότητας του Γιώργου Α. Παπανδρέου, μπορώ να πω ότι με εξέπληξαν ευχάριστα. Είναι ανακουφιστικό να βλέπεις ένα παλιό αστικό κόμμα να ανέρχεται και να αναζητά τη θέση του στο χάρτη της Βουλής στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αυτή είναι η μια ανάγνωση. Υπάρχει κι άλλη : Το ΠΑΣΟΚ- Κίνημα Αλλαγής, όπως θα λέγεται, το κόμμα υπό την ηγεσία του Νίκου Ανδρουλάκη είναι ένα κόμμα χωρίς γραβάτα.

Όπως σε τόσες άλλες εκφάνσεις της ελληνικής κοινωνίας και πολιτικής ζωής, οι «μάγκες» και τα «γατόνια» που δεν υπακούν τους νόμους και τους κοινωνικούς κανόνες, που δε γνωρίζουν πώς να διαβιούν μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο, οι αντικοινωνικοί αυτοί τύποι (κι ας είναι κάθε βράδυ έξω και τα σπάνε), αυτή τη φορά έχουν γίνει επικίνδυνοι για την υγεία του διπλανού τους (στην κυριολεξία) και για την ελευθερία του διπλανού τους. Είναι εκείνοι που σου κλέβουν τη δυνατότητα να ζεις ως ελεύθερος γιατί οδηγούν την κοινωνία σε πλήρη παροπλισμό, σε πλήρες πάγωμα ελευθεριών και δικαιωμάτων σου. Που σου ρουφάνε τον αέρα που αναπνέεις. Οι εμβολιασμένοι πολίτες έχουν αδιαμφισβήτητα και αδιαπραγμάτευτα δικαιώματα. Τα δικαιώματα των συνεπών πολιτών που εμβολιάσθηκαν, αντιμετωπίζουν αυτή τη στιγμή τον κίνδυνο να υποχωρήσουν έναντι του πλήθους των, από πεποίθηση, μη εμβολιασμένων, κι έτσι όλη η συζήτηση κινείται γυρω από λάθος άξονα. Αντί να συζητάμε για τα δικαίωματα, τάχα, των μη εμβολιασμένων, πρέπει αντιθέτως, να περιφρουρήσουμε και να διαφυλάξουμε τα δικαιώματα του εμβολιασμένου πληθυσμού μας. Ας το δούμε πιο αναλυτικά:

Η σκέψη για αλλαγή του εκπαιδευτικού συστήματος υπάρχει από την πρώτη ημέρα (κυριολεκτικά) της διακυβέρνησης της χώρας από την παρούσα κυβέρνηση. Η ανάγκη για αυτονομία και ενδυνάμωση της σχολικής μονάδας υπήρξε ένα από τα κεντρικά θέματα της προεκλογικής περιόδου και παρέμεινε στο επίκεντρο του αρμόδιου Υπουργείου μέχρι την ανατροπή που επέφερε στη λειτουργία των σχολείων (και όχι μόνο) η πανδημία του covid19. Με ένα νέο νομοσχέδιο επιχειρείται να επιλυθούν, κάποια από τα πιο καίρια και διαχρονικά προβλήματα της ελληνικής εκπαίδευσης. Πράγματι, διαχρονικά και μακροχρόνια, το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα πάσχει από ακαμψία και άρνηση εκσυγχρονισμού, διακατεχόμενο ταυτόχρονα από ένα σύνδρομο συνδικαλιστικής εμμονής, αφού υπάρχει και δουλεύει ως αυτοσκοπός, όχι για τα παιδιά, αλλά για τους εκπαιδευτικούς των σχολείων και των φροντιστηρίων. Να δούμε όμως ποιες είναι οι πιο σημαντικές ρυθμίσεις του Νομοσχεδίου για την «Αναβάθμιση του Σχολείου και την Ενδυνάμωση των Εκπαιδευτικών».

Όλες οι καπετάνισσες από το Κακοσούλι όλες την Άρτα πέρασαν, τα Γιάννινα τις πάνε, σκλαβώθηκαν οι αρφανές, σκλαβώθηκαν οι μαύρες, κι η Λένω δεν επέρασε, δεν την επήραν σκλάβα

Η χιονοστιβάδα των καταγγελιών στο χώρο του ελληνικού θεάτρου, θα έλεγα καλλιτεχνικού χώρου, αφού προβλέπεται να εμφανιστεί σωρεία νέων καταγγελιών, είναι από μόνο του ένα σοκαριστικό γεγονός. Πόσα νέα παιδιά με ταλέντο απευθύνονται σε εγνωσμένης αξίας καλλιτέχνες και εναποθέτουν τις ελπίδες τους στα χέρια τους, με αποτέλεσμα, είτε να φεύγουν τρέχοντας από το επάγγελμα, προκειμένου να διαχειριστούν το τραύμα τους, είτε να παραμείνουν, ελπίζοντας ότι θα ανακάμψουν και ότι η κόλαση που πέρασαν, τουλάχιστον κάτι απέδωσε. Αυτό, το τελευταίο, είναι και ο ορισμός της αλλοτρίωσης που επιφέρει σε έναν άνθρωπο η βία. Εάν όμως είχαμε ως χώρα νομικές και δεοντολογικές δικλείδες, θα απέτρεπαν ένα τέρας, που ενδύεται το σκηνοθέτη ή το συνθέτη ή το διανοούμενο από το να καλέσει ή, αντίστοιχα, ένα νέο παιδί από το να σπεύσει στο σπίτι του πρώτου, επειδή δήθεν θέλει να του κάνει εκτάκτως audition;

Έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα να ακούμε «σε σύγκριση με τις χώρες της Ευρώπης…», ή «σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, η χώρα μας…» ανάλογα με τις επιδόσεις μας, η συνέχεια της πρότασης καταλήγει σε θρίαμβο ή καταστροφή. Η σύγκριση γίνεται συνήθως με την Ευρωπαϊκή Ένωση ή «τις χώρες του Νότου», ανάλογα με το υπό συζήτηση αντικείμενο. Αυτό που δεν μας εξηγεί κανείς είναι ποιο είναι το νόημα μίας τέτοιας σύγκρισης [...] Με άλλα λόγια, όταν υπερτερούμε στη σύγκριση με τους άλλους λαούς, παθαίνουμε κρίση μεγαλείου. Όταν μειονεκτούμε, φταίνε οι άλλοι που δεν αποδέχονται τη νίκη μας. Ήρθε η ώρα η νοοτροπία αυτή να σταματήσει. Ας μάθουμε, επιτέλους, ότι πρέπει να βάζουμε δικούς μας στόχους, να χρησιμοποιούμε την (πλούσια) εργαλειοθήκη μας, να χρησιμοποιούμε τους δικούς μας πόρους και να βάζουμε τους δικούς μας όρους και προδιαγραφές για να επιτύχουμε κάτι. Και ο πήχης θα πρέπει να ανεβαίνει ψηλά. Ψηλά, όχι σε σύγκριση με το πόσο τον ανεβάζουν οι άλλες χώρες, αλλά σε σχέση με το πού θέλουμε να φτάσουμε εμείς. Αυτό, βέβαια, προϋποθέτει σχεδίαση, προγραμματισμό, κεφάλαιο, αλλά πάνω από όλα, μυαλό. Και πολλή δουλειά!

Η πρόταση του Πρωθυπουργού να διεκδικήσει η Άννα Διαμαντοπούλου την ηγεσία του ΟΟΣΑ ξάφνιασε πολλούς, σα να επρόκειτο για έκπληξη. Ήταν όμως; Ήταν πραγματικά η έκπληξη που δεν περίμενε ο έλληνας πολίτης ή ο ψηφοφόρος της ΝΔ; Η λογική, έως σήμερα, της επιλογής στελεχών της κυβέρνησης είναι η ικανότητα, η εμπειρία, η γνώση και η ματιά στο μέλλον. Ίσως κάποια πρόσωπα δεν τα συγκεντρώνουν όλα αυτά μαζι, ίσως κάποιοι διαθέτουν εμπειρία και γνώση, αλλά δε βλέπουν τον ορίζοντα της Ελλάδας σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Ίσως κάποιοι είναι νέοι και δημιουργικοί, αλλά τους βλέπουμε να ολισθαίνουν σε σφάλματα απειρίας. Ίσως κάποιοι διαθέτουν όλα τα παραπάνω, αλλά το παρελθόν τους ή το οικογενειακό τους αποτύπωμα δεν τους επιτρέπει να ξεφύγουν από στερεοτυπικές συμπεριφορές. Ποιος όμως είναι εκείνος ή εκείνη που, ανεξαρτήτως της συμπάθειας ή αντιπάθειας που μπορεί να τρέφει για εκείνη, μπορεί να πει ότι η Άννα Διαμαντοπούλου δε διαθέτει όλα τα παραπάνω προσόντα και, επιπλέον, διάφορες αποχρώσεις αυτών, όπως η διορατικότητα, ως μέρος της πείρας, ή η τόλμη ως μέρος της ικανότητας;

Λοιπόν, δεν έχει αλλάξει τίποτα, μόνο η συμπλήρωση του μηχανογραφικού και η πληθώρα των Πανεπιστημίων που δίνουν σε όλους πια, τη δυνατότητα κάπου να περάσουν για να αποκτήσουν το πολυπόθητο πτυχίο «αναγνωρισμένο από το ελληνικό δημόσιο». Καλό είναι να υπάρχουν πολλά Πανεπιστήμια, αλλά αυτό από μόνο του δε λέει τίποτα. Εάν αναβαθμίζουμε τα ΤΕΙ σε ΑΕΙ χωρίς να δημιουργήσουμε τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την πραγματική αναβάθμιση τους, απλά δημιουργούμε ευχαριστημένους «πελάτες», τους γονείς που πιστεύουν ότι επετέλεσαν επάξια το έργο της ανατροφής του παιδιού τους και του παιδιού, νέου ψηφοφόρου, που πίστεψε ότι αξίζει να μετέχει της ακαδημαϊκής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.