by Αγγελική Μητροπούλου | Jul 14, 2021 | Κοινωνία
Όπως σε τόσες άλλες εκφάνσεις της ελληνικής κοινωνίας και πολιτικής ζωής, οι «μάγκες» και τα «γατόνια» που δεν υπακούν τους νόμους και τους κοινωνικούς κανόνες, που δε γνωρίζουν πώς να διαβιούν μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο, οι αντικοινωνικοί αυτοί τύποι (κι ας είναι κάθε βράδυ έξω και τα σπάνε), αυτή τη φορά έχουν γίνει επικίνδυνοι για την υγεία του διπλανού τους (στην κυριολεξία) και για την ελευθερία του διπλανού τους. Είναι εκείνοι που σου κλέβουν τη δυνατότητα να ζεις ως ελεύθερος γιατί οδηγούν την κοινωνία σε πλήρη παροπλισμό, σε πλήρες πάγωμα ελευθεριών και δικαιωμάτων σου. Που σου ρουφάνε τον αέρα που αναπνέεις.
Οι εμβολιασμένοι πολίτες έχουν αδιαμφισβήτητα και αδιαπραγμάτευτα δικαιώματα. Τα δικαιώματα των συνεπών πολιτών που εμβολιάσθηκαν, αντιμετωπίζουν αυτή τη στιγμή τον κίνδυνο να υποχωρήσουν έναντι του πλήθους των, από πεποίθηση, μη εμβολιασμένων, κι έτσι όλη η συζήτηση κινείται γυρω από λάθος άξονα. Αντί να συζητάμε για τα δικαίωματα, τάχα, των μη εμβολιασμένων, πρέπει αντιθέτως, να περιφρουρήσουμε και να διαφυλάξουμε τα δικαιώματα του εμβολιασμένου πληθυσμού μας. Ας το δούμε πιο αναλυτικά:
by Αγγελική Μητροπούλου | Jul 3, 2021 | Κοινωνία
Η σκέψη για αλλαγή του εκπαιδευτικού συστήματος υπάρχει από την πρώτη ημέρα (κυριολεκτικά) της διακυβέρνησης της χώρας από την παρούσα κυβέρνηση. Η ανάγκη για αυτονομία και ενδυνάμωση της σχολικής μονάδας υπήρξε ένα από τα κεντρικά θέματα της προεκλογικής περιόδου και παρέμεινε στο επίκεντρο του αρμόδιου Υπουργείου μέχρι την ανατροπή που επέφερε στη λειτουργία των σχολείων (και όχι μόνο) η πανδημία του covid19. Με ένα νέο νομοσχέδιο επιχειρείται να επιλυθούν, κάποια από τα πιο καίρια και διαχρονικά προβλήματα της ελληνικής εκπαίδευσης. Πράγματι, διαχρονικά και μακροχρόνια, το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα πάσχει από ακαμψία και άρνηση εκσυγχρονισμού, διακατεχόμενο ταυτόχρονα από ένα σύνδρομο συνδικαλιστικής εμμονής, αφού υπάρχει και δουλεύει ως αυτοσκοπός, όχι για τα παιδιά, αλλά για τους εκπαιδευτικούς των σχολείων και των φροντιστηρίων. Να δούμε όμως ποιες είναι οι πιο σημαντικές ρυθμίσεις του Νομοσχεδίου για την «Αναβάθμιση του Σχολείου και την Ενδυνάμωση των Εκπαιδευτικών».
by Αγγελική Μητροπούλου | Mar 24, 2021 | Αφιέρωμα 1821
Όλες οι καπετάνισσες από το Κακοσούλι όλες την Άρτα πέρασαν, τα Γιάννινα τις πάνε, σκλαβώθηκαν οι αρφανές, σκλαβώθηκαν οι μαύρες, κι η Λένω δεν επέρασε, δεν την επήραν σκλάβα
by Αγγελική Μητροπούλου | Feb 14, 2021 | Κοινωνία
Η χιονοστιβάδα των καταγγελιών στο χώρο του ελληνικού θεάτρου, θα έλεγα καλλιτεχνικού χώρου, αφού προβλέπεται να εμφανιστεί σωρεία νέων καταγγελιών, είναι από μόνο του ένα σοκαριστικό γεγονός. Πόσα νέα παιδιά με ταλέντο απευθύνονται σε εγνωσμένης αξίας καλλιτέχνες και εναποθέτουν τις ελπίδες τους στα χέρια τους, με αποτέλεσμα, είτε να φεύγουν τρέχοντας από το επάγγελμα, προκειμένου να διαχειριστούν το τραύμα τους, είτε να παραμείνουν, ελπίζοντας ότι θα ανακάμψουν και ότι η κόλαση που πέρασαν, τουλάχιστον κάτι απέδωσε. Αυτό, το τελευταίο, είναι και ο ορισμός της αλλοτρίωσης που επιφέρει σε έναν άνθρωπο η βία.
Εάν όμως είχαμε ως χώρα νομικές και δεοντολογικές δικλείδες, θα απέτρεπαν ένα τέρας, που ενδύεται το σκηνοθέτη ή το συνθέτη ή το διανοούμενο από το να καλέσει ή, αντίστοιχα, ένα νέο παιδί από το να σπεύσει στο σπίτι του πρώτου, επειδή δήθεν θέλει να του κάνει εκτάκτως audition;
by Αγγελική Μητροπούλου | Jan 20, 2021 | Κοινωνία
Έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα να ακούμε «σε σύγκριση με τις χώρες της Ευρώπης…», ή «σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, η χώρα μας…» ανάλογα με τις επιδόσεις μας, η συνέχεια της πρότασης καταλήγει σε θρίαμβο ή καταστροφή. Η σύγκριση γίνεται συνήθως με την Ευρωπαϊκή Ένωση ή «τις χώρες του Νότου», ανάλογα με το υπό συζήτηση αντικείμενο. Αυτό που δεν μας εξηγεί κανείς είναι ποιο είναι το νόημα μίας τέτοιας σύγκρισης […] Με άλλα λόγια, όταν υπερτερούμε στη σύγκριση με τους άλλους λαούς, παθαίνουμε κρίση μεγαλείου. Όταν μειονεκτούμε, φταίνε οι άλλοι που δεν αποδέχονται τη νίκη μας.
Ήρθε η ώρα η νοοτροπία αυτή να σταματήσει. Ας μάθουμε, επιτέλους, ότι πρέπει να βάζουμε δικούς μας στόχους, να χρησιμοποιούμε την (πλούσια) εργαλειοθήκη μας, να χρησιμοποιούμε τους δικούς μας πόρους και να βάζουμε τους δικούς μας όρους και προδιαγραφές για να επιτύχουμε κάτι. Και ο πήχης θα πρέπει να ανεβαίνει ψηλά. Ψηλά, όχι σε σύγκριση με το πόσο τον ανεβάζουν οι άλλες χώρες, αλλά σε σχέση με το πού θέλουμε να φτάσουμε εμείς. Αυτό, βέβαια, προϋποθέτει σχεδίαση, προγραμματισμό, κεφάλαιο, αλλά πάνω από όλα, μυαλό. Και πολλή δουλειά!
