Βάσος Καραμπίλιας

Όλα τελικά γίνονται στο βωμό της επικοινωνίας και όχι της ουσίας. Έπρεπε να δολοφονηθεί ένας νέος άνθρωπος στη Θεσσαλονίκη, για να έρθει και πάλι στην επιφάνεια το γνωστό πρόβλημα. Για να γίνει το «σούσουρο».

Για ποια ηθική στασιμότητα μιλάμε; Όλοι εμείς είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι γι’ αυτήν. Κανένα κράτος, καμιά κυβέρνηση, κανένας πολιτικός, κανένας μεγαλό-παράγων.

Αττική Αιδώς...! Το σημείο που η οργή συναντά την απογοήτευση και η ‘’ελπίδα’’ τους γυρίζει την πλάτη. Ακριβώς πριν ένα χρόνο δημοσίευα άρθρο μου και μιλούσα για "σύγχρονες" πόλεις, όπου τότε έφταιγαν τα κλαδιά...Πόσο λυπάμαι που το ίδιο άρθρο είναι και πάλι επίκαιρο, χωρίς να αλλάξω ούτε ένα "και". Απλά όπου "ΜΗΔΕΙΑ" βάλε "ΕΛΠΙΔΑ" και όπου κλαδιά βάλε Αττική οδός, ή καλύτερα Αττική Αιδώς... Εγκλωβισμένοι στα χιόνια;

Από το 1981 και μετά, χτίστηκε μία Ελλάδα που όλοι περιμέναμε τα πάντα από το κράτος. Το κράτος να μου βρει δουλειά, το κράτος να μου δώσει το επίδομα, το κράτος να μου δώσει σύνταξη παχυλή και πρόωρη, το κράτος να φτιάξει νοσοκομεία, να φτιάξει σχολεία, πανεπιστήμια, να περιφρουρήσει την τάξη, να εγγυηθεί τα λεφτά μου, να βάλει τάξη στη Δημόσια διοίκηση, να φτιάξει φυλακές, να φτιάξει δρόμους, να μου μάθει να σέβομαι το περιβάλλον, να μην παρκάρω σε θέση αναπήρου, να ικανοποιήσει τα "ρουσφέτια" που ζητώ. "Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου" είχε πει κάποτε ο Τζων Κέννεντυ αλλά...

Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο για την παράταξη που ήταν πάντα το δημοκρατικό ανάχωμα απέναντι στη διχόνοια, έχοντας συνδέσει το όνομά της με την Ευρωπαϊκή πορεία της νεότερης Ελλάδας. Αν κάνουμε μία αναδρομή χωρίς εμμονές στην ιστορία της παράταξης από το 1952 μέχρι σήμερα, το συμπέρασμα είναι κοινό. Όλοι οι ηγέτες της ήθελαν να μιλούν για το μέλλον και όχι για το παρελθόν.