Επιχειρηματικότητα

Στοιχεία και δεδομένα από μελέτες που δημοσιεύθηκαν πρόσφατα, από την Τράπεζα της Ελλάδος, την Ελληνική Στατιστική Αρχή κ.α., αναδεικνύουν το μέγεθος της οικονομικής καταστροφής που έχει επιφέρει η πανδημία μέχρι σήμερα στη χώρα μας. Οι ίδιες μελέτες αναφέρονται σε προσδοκίες ανάκαμψης τα δυο επόμενα έτη με την προγραμματισμένη πλέον διανομή του εμβολίου. Αντιλαμβανόμαστε όλοι, λοιπόν, ότι τη δεδομένη στιγμή η βιομηχανία θα μπορούσε να στηρίξει την ελληνική οικονομία. Η βιομηχανία δεν στηρίζει μόνο την οικονομία αλλά και την εθνική μας βιωσιμότητα. Ο Παναγιώτης Κονδύλης αναφέρει, στο σύγγραμμα του Γεωπολιτικές και στρατηγικές παράμετροι ενός ελληνοτουρκικού πολέμου, και συμφωνώ απόλυτα μαζί του, ότι «η λύση του προβλήματος της εθνικής βιωσιμότητας, όχι σε λογιστική, αλλά σε παραγωγική βάση, αποτελεί προϋπόθεση για την άσκηση σοβαρής εξωτερικής πολιτικής. Οι εθνικοί πόροι πρέπει να αντιμετωπιστούν με γεωπολιτικά και στρατηγικά κριτήρια, όχι ως αριθμητικοί «δείκτες»: το 1% του εθνικού εισοδήματος που προέρχεται από την άνοδο του τουρισμού δεν είναι το ίδιο με το 1% που δίνει μια σύγχρονη εξοπλιστική βιομηχανία».

To έλλειμμα ανταγωνιστικότητας και εξωστρέφειας οφείλεται στην έλλειψη κεφαλαίων για επένδυση σε branding και απόκτηση μεριδίου αγοράς, χαμηλή καινοτομικότητα προϊόντων, μικρό όγκο παραγωγής ανά προϊόν και περιορισμένα footprints στις ξένες αγορές. Τα ανωτέρω προβλήματα έρχεται να επιβεβαιώσει και πρόσφατη δημοσίευση στοιχείων του Γραφείου Οικονομικών και Εμπορικών Υποθέσεων της ελληνικής πρεσβείας στο Λονδίνο, από τα οποία προκύπτει πως οι ελληνικές εξαγωγές ελαιόλαδου έχουν υποχωρήσει στην τέταρτη θέση, με τις τρεις πρώτες να τις καταλαμβάνουν η Ισπανία και η Ιταλία, βασικοί παραγωγοί ελαιόλαδου, και η Γερμανία που δεν έχει παράδοση στο συγκεκριμένο προϊόν. Και εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς, που στο καλό βρίσκουν οι Γερμανοί το ελαιόλαδο! Προφανώς, επειδή οι Έλληνες παραγωγοί, δεν μπορούν να ελέγξουν μεγάλες αγορές, οι Γερμανοί το αγοράζουν σε τιμές χονδρικής από την Ελλάδα και δίνοντας του υπεραξία το εξάγουν σε αγορές που ελέγχουν αυτοί.

Ο οικονομικός και παραγωγικός ιστός μια χώρας είναι ένα συναρπαστικό εργαλείο, κατασκευασμένο από εκατομμύρια κομμάτια τα οποία, μαγικά και με προφανώς αόρατο τρόπο, συναντώνται μεταξύ τους. Δεν υπάρχει κάποιος διευθυντής ορχήστρας και εκείνοι που προσπάθησαν να ρυθμίσουν και να διευθύνουν μια οικονομία με διάφορες παρεμβάσεις τους, απέτυχαν.

Το κλείσιμο επιχειρήσεων δεν είναι απαραίτητα κακό υποστηρίζουν ορισμένοι, καθώς θα καταφέρουν να επιβιώσουν μόνο οι πραγματικά ισχυρές, άρα η οικονομία θα επωφεληθεί από αυτό. Αυτή είναι η μια, η αποκαλούμενη και αγοραία «φιλελεύθερη», ρητορική. Υπάρχει, όμως και η άλλη, η αγοραία «αριστερή» και «φιλολαϊκή», ρητορική. Οι υποστηρικτές αυτής της ρητορικής υποστηρίζουν ότι τα κράτη θα πρέπει να προχωρήσουν σε κρατικοποιήσεις επιχειρήσεων. Και στις δυο περιπτώσεις, εσκεμμένα και μη, αν όντως υπάρξουν οι συνθήκες αυτές τότε οι οικονομίες νομοτελειακά οδηγούνται σε αδιέξοδο, το οποίο ονομάζεται μονοπώλιο.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως, όταν θα έχει τελειώσει ο εφιάλτης της επέλασης της πανδημίας του κορωνοϊού, τίποτε δεν θα είναι ίδιο όπως ήταν πριν. Η ελπίδα μας είναι ότι αργά ή γρήγορα η επιδημία θα τεθεί υπό έλεγχο και οι συνέπειες δεν θα είναι καταστροφικές. Όταν ο κίνδυνος για την ανθρώπινη ζωή θα έχει περιοριστεί μοιραία η συζήτηση θα επικεντρωθεί στις οικονομικές επιπτώσεις.

Στο σημερινό παγκοσμιοποιημένο, ιντερνετικό περιβάλλον υπάρχει κάτι που λέγεται soft power για τα κράτη (και soft law για τη νομική επιστήμη, αλλά αυτό το...