by Alexandros Nousias | Apr 19, 2021 | Κοινωνία, Τεχνολογία
Μεγάλη η συζήτηση στις μέρες μας για τις επιπτώσεις της Τεχνητής Νοημοσύνης στην εργασία, στις ανθρώπινες σχέσεις, στα ατομικά δικαιώματα, στην ίδια την ύπαρξη – μια πρώτη γεύση μας έδωσε άλλωστε και το κείμενο το Ηλία Διάκου, εδώ στο Επί Δεξιά. Αναμφίβολα βρισκόμαστε ενώπιον δομικών αλλαγών, δε χωρεί αμφιβολία. Σχεδιάζουμε τις υποδομές των επόμενων 50 ετών. Αστοχίες στην αρχιτεκτονική του υπό διαμόρφωση συστήματος θα σημάνουν ευρύτερες παρεκκλίσεις επί παντός του επιστητού. Αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να καταδείξει το μέγεθος της πρόκλησης. Ενδιαφέροντες καιροί, το δίχως άλλο. Μέσα σε αυτήν την αλλαγή, υπάρχει μία μεταβλητή που θα κρίνει πολλά. Ποια είναι αυτή; Η ικανότητα και ο βαθμός προσαρμογής στα νέα δεδομένα που επιφέρει η Τεχνητή Νοημοσύνη. Σε ποιο βαθμό οι άνθρωποι, οι κοινωνίες, οι ιδεολογίες, είναι ικανοί να προσαρμοστούν σε μία κατάσταση, που πιθανώς να σημάνει και την αρχή της μετεξέλιξης του ανθρώπινου είδους, όπως ακριβώς έγινε και πριν 70.000 χρόνια με την επικράτηση των Sapiens;
by Ioannis Kitsos | Feb 25, 2021 | Κοινωνία
Τη στιγμή που απειλείται η εθνική κυριαρχία και τα δικαιώματα της χώρας, που μαζί με τις εθνικές, αναμένεται εξαιτίας των μέτρων για την καταπολέμηση της πανδημίας να βιώσει μια από τις μεγαλύτερες οικονομικές προκλήσεις στην ιστορία της, ακολουθουμένη από μια εξίσου σοβαρή οικονομική κρίση, στη δημοσιότητα έχουν επικρατήσει η υπόθεση ενός κατηγορούμενου ως παιδεραστή και η απεργία πείνας ενός καταδικασμένου κατά συρροή δολοφόνου και τρομοκράτη.
Αυτό δείχνει δυο πράγματα. Αφενός την και ιδεολογική κατάρρευση της αριστεράς και αφετέρου, με την ανοχή ή και «βόλεμα» της κεντροδεξιάς, την επικράτηση κάθε φορά της αριστερής ατζέντας. Έχουμε πραγματικά καταλάβει με τι κάθε φορά συμβιβαζόμαστε, σε τι κατάντια μας έχει οδηγήσει αυτό αλλά και τι κινδύνους εγκυμονεί;
by Αγγελική Μητροπούλου | Feb 14, 2021 | Κοινωνία
Η χιονοστιβάδα των καταγγελιών στο χώρο του ελληνικού θεάτρου, θα έλεγα καλλιτεχνικού χώρου, αφού προβλέπεται να εμφανιστεί σωρεία νέων καταγγελιών, είναι από μόνο του ένα σοκαριστικό γεγονός. Πόσα νέα παιδιά με ταλέντο απευθύνονται σε εγνωσμένης αξίας καλλιτέχνες και εναποθέτουν τις ελπίδες τους στα χέρια τους, με αποτέλεσμα, είτε να φεύγουν τρέχοντας από το επάγγελμα, προκειμένου να διαχειριστούν το τραύμα τους, είτε να παραμείνουν, ελπίζοντας ότι θα ανακάμψουν και ότι η κόλαση που πέρασαν, τουλάχιστον κάτι απέδωσε. Αυτό, το τελευταίο, είναι και ο ορισμός της αλλοτρίωσης που επιφέρει σε έναν άνθρωπο η βία.
Εάν όμως είχαμε ως χώρα νομικές και δεοντολογικές δικλείδες, θα απέτρεπαν ένα τέρας, που ενδύεται το σκηνοθέτη ή το συνθέτη ή το διανοούμενο από το να καλέσει ή, αντίστοιχα, ένα νέο παιδί από το να σπεύσει στο σπίτι του πρώτου, επειδή δήθεν θέλει να του κάνει εκτάκτως audition;
by Vagelis Papakonstantinou | Feb 7, 2021 | Κοινωνία, Πολιτική
Αυτή την περίοδο ασκείται παντού έντονη κριτική στις Βρυξέλλες, ότι απέτυχαν με την προμήθεια των εμβολίων για την COVID-19. Οι καθυστερήσεις στη λήψη αποφάσεων αλλά και η επιμονή της Κομισιόν να αποφασίσει εκείνη αντί για τα Κράτη-Μέλη έφεραν την Ευρώπη τελευταία στην παγκόσμια κούρσα των εμβολιασμών, πίσω όχι μόνο από Αμερική, Κίνα και Ρωσία, αλλά και το Ηνωμένο Βασίλειο ή το Ισραήλ. Με πρόσφατο άρθρο του το politico.eu ρίχνει την ευθύνη προσωπικά στην Πρόεδρο της Κομισιόν, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Άλλο άρθρο έριξε ευθύνες και στην, Κύπρια, Επίτροπο για την Υγεία, Στέλλα Κυριακίδου. Αν κάτι είναι γεγονός, αυτό είναι ότι η Ευρώπη απέτυχε στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Η αληθινή όμως ερώτηση είναι, γιατί φτάσαμε ως εδώ; Τι συμβαίνει στις Βρυξέλλες; Τα πράγματα είναι πραγματικά απλά: Οι θέσεις είναι δοτές, μη εκλόγιμες. Η «πρωθυπουργός» της Ευρώπης, δηλαδή η Πρόεδρος της Κομισιόν, και οι «υπουργοί» της Ευρώπης, δηλαδή οι Επίτροποι, διορίζονται – δεν εκλέγονται. Και, όπως είναι γνωστό σε καθένα, όποιος διορίζεται οφείλει σε εκείνον που τον διόρισε.
by Αγγελική Μητροπούλου | Jan 20, 2021 | Κοινωνία
Έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα να ακούμε «σε σύγκριση με τις χώρες της Ευρώπης…», ή «σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, η χώρα μας…» ανάλογα με τις επιδόσεις μας, η συνέχεια της πρότασης καταλήγει σε θρίαμβο ή καταστροφή. Η σύγκριση γίνεται συνήθως με την Ευρωπαϊκή Ένωση ή «τις χώρες του Νότου», ανάλογα με το υπό συζήτηση αντικείμενο. Αυτό που δεν μας εξηγεί κανείς είναι ποιο είναι το νόημα μίας τέτοιας σύγκρισης […] Με άλλα λόγια, όταν υπερτερούμε στη σύγκριση με τους άλλους λαούς, παθαίνουμε κρίση μεγαλείου. Όταν μειονεκτούμε, φταίνε οι άλλοι που δεν αποδέχονται τη νίκη μας.
Ήρθε η ώρα η νοοτροπία αυτή να σταματήσει. Ας μάθουμε, επιτέλους, ότι πρέπει να βάζουμε δικούς μας στόχους, να χρησιμοποιούμε την (πλούσια) εργαλειοθήκη μας, να χρησιμοποιούμε τους δικούς μας πόρους και να βάζουμε τους δικούς μας όρους και προδιαγραφές για να επιτύχουμε κάτι. Και ο πήχης θα πρέπει να ανεβαίνει ψηλά. Ψηλά, όχι σε σύγκριση με το πόσο τον ανεβάζουν οι άλλες χώρες, αλλά σε σχέση με το πού θέλουμε να φτάσουμε εμείς. Αυτό, βέβαια, προϋποθέτει σχεδίαση, προγραμματισμό, κεφάλαιο, αλλά πάνω από όλα, μυαλό. Και πολλή δουλειά!
by Pantelis Velanas | Nov 30, 2020 | Κοινωνία, Πολιτική
Το τελευταίο χρονικό διάστημα γίνεται ολοένα και πιο φανερή η πρόσπαθεια της Ευρώπης να σταθεί όρθια και σε αυτή την κρίση, στην οποία φαίνεται για άλλη μια φορά να είναι θεατής των εξελίξεων, αναμένοντας κάποιο καλό νέο απο ανατολάς ή από δυσμάς. Είναι φανερό πως βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια αδύναμη Ευρώπη, μη ικανή να προστατεύσει τα νόμιμα δικαιώματα των μελών της, ανήμπορη να υπερασπιστεί τα Κράτη-Μέλη της και τους πολίτες της από φανερές απειλές και επικίνδυνες καταστάσεις. Για παράδειγμα, αντί η Ευρώπη να επιβάλει κυρώσεις στην Τουρκία για τις βάναυσες παραβιάσεις εναντίον της Κύπρου και της Ελλάδος και να καλέσει μετά την επιβολή τους την Τουρκία να συμμορφωθεί, δηλαδή να θέσει η Ευρώπη τους δικούς τους όρους, γίνεται το αντίστροφο: Η Τουρκία επιβάλει τους όρους της στην Ευρώπη.
