Με αυτά και με αυτά φτάσαμε στο σημείο της θεοποίησης της επιστήμης, επικοινωνίας και των ιδεολογιών. Ξαφνικά κάποιοι απέκτησαν άρτια επιστημονική κατάρτιση σε θέματα ιστορίας, κορονοϊού και όχι μόνο, άλλοι μπέρδεψαν τον θεσμικό τους ρόλο με τον κοινωνικό ακτιβισμό και κάποιοι βάζουν την επικοινωνία πάνω από την πολιτική. Όσο και αν επισκιάζονται τα δύσκολα που έχουμε μπροστά μας από την ομολογουμένως πολύ αποτελεσματική διαχείριση της κυβέρνησης τόσο της πανδημίας όσο και των τουρκικών προκλήσεων στον Έβρο, με όλα τα παραπάνω αντιλαμβάνομαι ότι το μήνυμα, άλλοτε για την επιστήμη, άλλοτε για τον μαρξισμό-διεθνισμό και άλλοτε για τον φιλελευθερισμό-οικουμενισμό, είναι ότι κάποιοι τα έχουν αναγάγει σε «θρησκεία». Και όσοι τα υποστηρίζουν και εκφράζουν μένουν αλώβητοι. Δεν κρίνονται και φυσικά δεν δέχονται και συνέπειες. Εξού και η θεοποίηση τους. Η ελληνική κυβέρνηση, αφενός δεν τα προκαλεί, αφετέρου, όμως, είναι εκείνη που επέλεξε τα πρόσωπα και σε πολλές περιπτώσεις ενθαρρύνει τις επιλογές και πράξεις τους με την απουσία και ενίοτε και παρουσία της.

Το κακό δεν σταματάει όμως εδώ. Ο Έλληνας δεν κατάντησε μόνο ζητιάνος. Η Ελλάδα αποβιομηχανοποιήθηκε, χρεωκόπησε και απώλεσε μαζί με την παραγωγική της οικονομία και κάθε κυριαρχική της δυνατότητα. Το απαξιωμένο μοντέλο ο «λαός στην εξουσία» και το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς αποδυνάμωσαν και εθνικά την χώρα. Θυσιάστηκε το πιο σύγχρονο οικονομικό μοντέλο βασισμένο σε ένα μικρότερο και αποτελεσματικότερο κράτος και στην ανάπτυξη μέσω ιδιωτικών επενδύσεων και υψηλής ποιότητας εκπαίδευσης στο όνομα του «λαού». Τα «δίκαια» της Ελλάδας δεν εντυπωσιάζουν κανέναν πια, όσο πίσω τους βρίσκεται ένας παρίας με διαρκώς απλωμένο το χέρι, κάποιος που ζει από δάνεια, επιδοτήσεις και «προγράμματα στήριξης».

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως, όταν θα έχει τελειώσει ο εφιάλτης της επέλασης της πανδημίας του κορωνοϊού, τίποτε δεν θα είναι ίδιο όπως ήταν πριν. Η ελπίδα μας είναι ότι αργά ή γρήγορα η επιδημία θα τεθεί υπό έλεγχο και οι συνέπειες δεν θα είναι καταστροφικές. Όταν ο κίνδυνος για την ανθρώπινη ζωή θα έχει περιοριστεί μοιραία η συζήτηση θα επικεντρωθεί στις οικονομικές επιπτώσεις.

Αφού σημειώσαμε τα παραπάνω μπορούμε τώρα να γυρίσουμε στην παραπάνω φωτογραφία. Σε μένα η φωτογραφία δεν θυμίζει σοβιετία ή κάτι αντίστοιχα απολυταρχικό αλλά αποτελεί έμπρακτη απόδειξη ότι η Αριστερά είναι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο θρησκεία. Δεν αποτελεί πολιτική παράταξη ούτε φυσικά πολιτικό κόμμα, δεν προτείνει πολιτικές λύσεις, δεν επιθυμεί τη δημιουργία πολιτών και την ενεργή συμμετοχή στα κοινά για την εξεύρεση πολιτικών λύσεων. Όχι. Είναι θρησκεία που απαιτεί τυφλή αποδοχή και υπακοή στο δόγμα, τυφλή υποταγή και πειθαρχία στον οργανισμό που διακινεί και διαμορφώνει το δόγμα, απώλεια της προσωπικής και ατομικής αξιοπρέπειας υπέρ ενός ανώτερου σκοπού. Οι άνθρωποι που καταδέχτηκαν να τοποθετηθούν σε προσημειωμένες θέσεις φορώντας μάσκες ώστε να επιτύχουν έναν στόχο δεν είναι ανεξάρτητα σκεπτόμενοι πολίτες. Είναι πιστοί, και μάλιστα φανατικοί. Ο χριστιανισμός στηρίχτηκε σε τέτοιους για να επικρατήσει σε ένα εχθρικό ή αδιάφορο περιβάλλον – κάποιοι ήταν στυλίτες ή πήγαν να ζήσουν στην έρημο. Οι σύγχρονοι αντίστοιχοί τους δεν συναντώνται σήμερα μόνο στα μοναστήρια και στις σκήτες αλλά και στην πλατεία Συντάγματος, την Εργατική Πρωτομαγιά του 2020.

Τα γεγονότα στον Έβρο κατέδειξαν το πλήρες φάσμα του προβλήματος που τρώει τα σωθικά της ελληνικής κοινωνίας. Ποιό είναι όμως αυτό το πρόβλημα και ποιά πολιτικά γυαλιά το βλέπουν καλύτερα; Στην σημερινή κρίση φοριούνται τρία βασικά πολιτικά γυαλιά, αυτά της ακροδεξιάς, βεβαίως, της αριστεράς, και, ναι, της κεντροδεξιάς. Αναλόγως τα γυαλιά, αντίστοιχο και το πρόβλημα. Αναλόγως την ποιότητα του φακού, αντίστοιχο και το φάσμα του προβλήματος. Ποιού προβλήματος όμως; […] Η κεντροδεξιά, ως άμεσο πρόβλημα αντιλαμβάνεται το μεταναστευτικό, τόσο σε κοινωνικό, εθνικό και γεωπολιτικό επίπεδο, όσο και ευρύτερα σε επίπεδο κοσμοθεωρίας. Δεν εστιάζει στους μετανάστες ως πρόσωπα. Ως πρόσωπα είναι επί της αρχής καλοδεχούμενα. Μέσα από τα γυαλιά της κεντροδεξιάς, η εκθετική ενίσχυση του μεταναστευτικού ρεύματος υπονομεύει καταρχήν τη συνοχή της ελληνικής κοινωνίας. Και η υπονόμευση της κοινωνικής συνοχής αποτελεί σαφώς πρόβλημα.