Σε μια εποχή που οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους, που αυτονόητα δεν υπάρχουν, είναι επιβεβλημένη η αντίδραση, σε όσα στερούνται στοιχειώδους λογικής δεχόμενα το ιδεοληπτικό ουτοπικό – απαλλαγμένο από τον δυστοπικό του τελικά κι εν τοις πράγμασι χαρακτήρα- ως μονόδρομο.
Είναι η συγκεκριμένη χρονική περίοδος, που περισσότερο από ποτέ βλέπουμε -και βιώνουμε- τον εντέλει με κοινή ρίζα αλλά και αποτελέσματα διεθνισμό, τόσο του προλεταριάτου, όσο και αυτού του “άκρατου νεοφιλελευθερισμού”. Και στις δύο περιπτώσεις το θύμα είναι -μεταξύ άλλων-, το υπέρτατο αγαθό κατά την ταπεινή μου άποψη, η ελευθερία.
Το άτομο έχει αναγορευτεί σε… “θρησκεία” στο όνομα ενός “προοδευτισμού” που κανείς δεν τολμά να αντικρούσει! Το άτομο, έχει γίνει το κέντρο του σύμπαντός μας και οτιδήποτε άλλο κατατάσσεται χαμηλότερα τόσο στην αξιολόγησή όσο και στις προτεραιότητές μας. Αυτό γιατί ξεχάσαμε ότι ως μονάδες είμαστε μέρος ενός ευρύτατου συνόλου και οφείλουμε να ενεργούμε με γνώμονα κατά πρώτο λόγο το συμφέρον αυτού του συνόλου. Φυσικά, θεωρώ περιττό να τονίσω ότι η εξέλιξη του ίδιου του ατόμου σε όλες του τις εκφάνσεις είναι εκ των ων ουκ άνευ -και δεν θα περιορίζεται με ανελεύθερες επιλογές από τρίτους- καθώς σε διαφορετική περίπτωση οι δυνατότητές του θα περιορίζονται, συν τω χρόνω, και η προσφορά του στο σύνολο, ως πολίτης με τη Θουκυδίδεια σημασία του όρου, θα τείνει στο μηδέν.
Με αυτά και πολλά ακόμα στο μυαλό δέχθηκα αμέσως να συμμετάσχω στην δημιουργία του ιστοχώρου αυτού για την κεντροδεξιά, ο οποίος εμφορείται από τη Μεσότητα και την Λογική πατώντας απαραιτήτως όμως πάνω στο στέρεο έδαφος της Ηθικής. Ήταν μία πρόσκληση που με έκανε να αρχίσω και πάλι να αισιοδοξώ ότι κάτι αρχίζει και κινείται και ίσως ακόμα έχουμε χρόνο να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα και να βοηθήσουμε ώστε να αποβληθεί εκείνο το ενοχικό σύνδρομο που απέτρεπε πολλούς από το να δηλώσουν κεντροδεξιοί.