Crash Test για την Υπουργό: Μέρος Ι
Η σκέψη για αλλαγή του εκπαιδευτικού συστήματος υπάρχει από την πρώτη ημέρα (κυριολεκτικά) της διακυβέρνησης της χώρας από την παρούσα κυβέρνηση. Η ανάγκη για αυτονομία και ενδυνάμωση της σχολικής μονάδας υπήρξε ένα από τα κεντρικά θέματα της προεκλογικής περιόδου και παρέμεινε στο επίκεντρο του αρμόδιου Υπουργείου μέχρι την ανατροπή που επέφερε στη λειτουργία των σχολείων (και όχι μόνο) η πανδημία του covid19. Με ένα νέο νομοσχέδιο επιχειρείται να επιλυθούν, κάποια από τα πιο καίρια και διαχρονικά προβλήματα της ελληνικής εκπαίδευσης. Πράγματι, διαχρονικά και μακροχρόνια, το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα πάσχει από ακαμψία και άρνηση εκσυγχρονισμού, διακατεχόμενο ταυτόχρονα από ένα σύνδρομο συνδικαλιστικής εμμονής, αφού υπάρχει και δουλεύει ως αυτοσκοπός, όχι για τα παιδιά, αλλά για τους εκπαιδευτικούς των σχολείων και των φροντιστηρίων. Να δούμε όμως ποιες είναι οι πιο σημαντικές ρυθμίσεις του Νομοσχεδίου για την «Αναβάθμιση του Σχολείου και την Ενδυνάμωση των Εκπαιδευτικών».
Καταληψίες, πολέμιοι του Διαφωτισμού και της πολιτικής κοινότητας
Η νεολαία μας προσηλυτίζεται από μπροσούρες κομμουνιστικές, αναρχικές και ακροδεξιές. Η συντριπτική πλειοψηφία όχι μόνο των οπαδών αλλά και των στελεχών του κομμουνισμού και αναρχισμού «γνωρίζουν» την υποτιθέμενη «ιδεολογία» μόνο από μπροσούρες. Έτσι, δεν έχουν μάθει τις περιπλοκές, τις αντιφάσεις, τις γενικότητες, τις αοριστολογίες και τις ουτοπίες των αποτυχημένων θεωριών τους. Προσηλυτίζεται, όμως και από ακροδεξιούς, όχι για την εύρυθμη και σωτήρια για τον πολίτη λειτουργία ενός κράτους αλλά για την αξία της βαρβαρότητας του, για τον Αγών του. Η χώρα μας δεν είναι μόνο πολέμιος του Διαφωτισμού. Στην χώρα μας έχει επικρατήσει ο ακροαριστερός και ακροδεξιός φασισμός που και οι δυο μαζί αποσκοπούν στον αφανισμό της πολιτικής κοινότητας, δηλαδή του αστικού, φιλελεύθερου και δημοκρατικού μας κράτους. Και μόνο όπου δεν υφίσταται πολιτική κοινότητα, αλλά ζούγκλα, δεν υπάρχει τίποτα που να είναι άδικο…
