Θα μας καθορίσει η μαντήλα;
Ωστόσο και ενώ είναι σαφές πως η πολυπολιτισμικότητα είναι εδώ και μάλλον ήρθε για να μείνει, τίθεται ένα ερώτημα. Στη μικρή Ελλάδα, θα μας καθορίσει η μαντήλα;
Πρέπει «να χάσεις την ψυχή σου για να την κερδίσεις»
Ομολογουμένως, ο φιλελευθερισμός και η περί αυτόν σύγχρονη οικονομική θεωρία έφερε τη μεγαλύτερη βελτίωση στο παγκόσμιο βιοτικό επίπεδο που συνέβη ποτέ. Οφείλουμε, όμως, να αναγνωρίσουμε ότι άφησε πίσω του και πολλά προβλήματα. Χάσαμε την ψυχή, το πνεύμα, την ελπίδα και την πίστη μας. Και μαζί με αυτά χάσαμε και το ήθος μας ως άνθρωποι. Στις περιπέτειες του ο Προσκυνητής μας λέει ότι «η χριστιανική ζωή συνοψίζεται εις την προσευχή. Θεωρώ ότι η προσευχή είναι το πιο ενδιαφέρον και το πιο απαραίτητο πράγμα για την σωτηρία και το πρώτο καθήκον για τον κάθε χριστιανό. Η προσευχή είναι το πρώτο βήμα εις την αφοσιωμένη εις τον Θεό ζωή. Είναι το στέμμα της». Παρόλα αυτά, οι ορθόδοξοι χριστιανικοί ναοί τον Αύγουστο θα καταστούν και φέτος για μια ακόμη φορά περισσότερο κέντρο διερχομένων που σφύζει από κινητικότητα παρά προσκυνητών, πολλώ δε μάλλον πιστών. Ίσως να είναι αναπόφευκτο αν δεχτούμε αυτό στο οποίο συνίσταται όλος ο ορθόδοξος ασκητισμός, ότι πρέπει «να χάσεις την ψυχή σου για να την κερδίσεις». «Να την μισήσεις για να την έχεις».
Η πιο ωραία μας μέρα, είναι η όγδοη μέρα
Αφορμή να το διαβάσω [Κατσιάρας Α/Βαμβουνάκη Μ, Όταν ο Θεός Πεθαίνει – Μια Συζήτηση, εκδόσεις Αρμός] τώρα μου έδωσε κυρίως το γεγονός ότι η Εκκλησία βρίσκεται για μια ακόμα φορά υπό διωγμό και εκτίθεται από βαθειά θρησκόληπτους. Σκοπός μου δεν είναι να κάνω παρουσίαση του βιβλίου, πολλώ δε μάλλον να προσηλυτίσω κάποιον. Σκοπός μου είναι να αφήσω κάποιον που την εκπροσωπεί να «μιλήσει» ο ίδιος για αυτή. Μέσα από τη σκέψη του κ. Κατσιάρα να δώσω τόσο στους διώκτες της όσο και στους βαθειά θρησκόληπτους να καταλάβουν τι πραγματικά είναι Εκκλησία και όχι τι λανθασμένα νομίζουν ότι είναι. Αν είναι να την κατακρίνουν ή να την εκθέτουν, ας έχουν τουλάχιστον την γνώση για το τι είναι και εκπροσωπεί. Αλλά πάλι ίσως να «είναι βολικότερο να ασχολείται κανείς με το καρφάκι που βρίσκεται στο μάτι του συνανθρώπου παρά με το δοκάρι που φράσσει το δικό του μάτι».
Δικαιωματιστές και ακραίοι μουσουλμάνοι – μια ανίερη συμμαχία;
Πολλοί αναρωτιόνται αυτή την περίοδο γιατί οι δικαιωματιστές, που υπό κανονικές συνθήκες ξεσηκώνονται για οποιαδήποτε παραβίαση ανθρώπινου δικαιώματος, σιγούν συστηματικά κάθε φορά που έχουμε τρομοκρατικό χτύπημα στην Ευρώπη από ακραίους μουσουλμάνους. Για παράδειγμα, πως άραγε γίνεται οι δικαιωματιστές να αντιδρούν οργισμένα για κάθε θάνατο λαθρομετανάστη ενώ για τον αποκεφαλισμό του καθηγητή στην Γαλλία από ακραίο μουσουλμάνο μόνο και μόνο επειδή προώθησε το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση να τηρούν, εκκωφαντική, σιγή;
Επιστημονική αναγέννηση αλλά ηθικός και πολιτικός μεσαίωνας
Κάποιος που αφελώς απαιτεί από την ορθόδοξη εκκλησία να παραδειγματιστεί από την αντίστοιχη δυτική, είναι σαν να της ζητά να αλλάξει το νόημα της. Άρα όσοι βάλλουν μανιωδώς εναντίον της συγκρίνοντας την με την δυτική, μάλλον επιθυμούν τον αφανισμό της. Και δεν είναι τυχαίο αυτό καθώς στην σημερινή Ελλάδα ο εκλεκτός του θεού δεν είναι ο ορθόδοξος χριστιανός πιστός που ενώνει τον Έλληνα αλλά για κάποιους ο προλετάριος, και για κάποιους άλλους ο τεχνοκράτης, που τον διχάζει. Βρισκόμαστε στον καιρό της αυτολατρείας και κάθε άλλη θρησκεία καταργήθηκε. Αρκεί να τρέφει τα πάθη του κανείς.
