«War Dogs», ή γιατί η σοσιαλδημοκρατία είναι καταδικασμένη να αποτυγχάνει
Αν υπάρχει μια βασική διαφορά μεταξύ της σοσιαλδημοκρατίας και της κεντροδεξιάς αυτή είναι η διαφορά μεταξύ του «θα έπρεπε» και του «είναι». Δηλαδή, η σοσιαλδημοκρατία στηρίζει ολόκληρο το θεωρητικό της οικοδόμημα στο πως «θα έπρεπε» να είναι τα πράγματα ενώ η κεντροδεξιά κοιτά γύρω της πως «είναι» ήδη τα πράγματα.
Εκεί στο Νότο
Έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα να ακούμε «σε σύγκριση με τις χώρες της Ευρώπης…», ή «σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, η χώρα μας…» ανάλογα με τις επιδόσεις μας, η συνέχεια της πρότασης καταλήγει σε θρίαμβο ή καταστροφή. Η σύγκριση γίνεται συνήθως με την Ευρωπαϊκή Ένωση ή «τις χώρες του Νότου», ανάλογα με το υπό συζήτηση αντικείμενο. Αυτό που δεν μας εξηγεί κανείς είναι ποιο είναι το νόημα μίας τέτοιας σύγκρισης [...] Με άλλα λόγια, όταν υπερτερούμε στη σύγκριση με τους άλλους λαούς, παθαίνουμε κρίση μεγαλείου. Όταν μειονεκτούμε, φταίνε οι άλλοι που δεν αποδέχονται τη νίκη μας.
Ήρθε η ώρα η νοοτροπία αυτή να σταματήσει. Ας μάθουμε, επιτέλους, ότι πρέπει να βάζουμε δικούς μας στόχους, να χρησιμοποιούμε την (πλούσια) εργαλειοθήκη μας, να χρησιμοποιούμε τους δικούς μας πόρους και να βάζουμε τους δικούς μας όρους και προδιαγραφές για να επιτύχουμε κάτι. Και ο πήχης θα πρέπει να ανεβαίνει ψηλά. Ψηλά, όχι σε σύγκριση με το πόσο τον ανεβάζουν οι άλλες χώρες, αλλά σε σχέση με το πού θέλουμε να φτάσουμε εμείς. Αυτό, βέβαια, προϋποθέτει σχεδίαση, προγραμματισμό, κεφάλαιο, αλλά πάνω από όλα, μυαλό. Και πολλή δουλειά!
Γιατί δεν είμαστε φιλελεύθεροι
Στο editorial μου του Επί Δεξιά, ως μέλος της συντακτικής του ομάδας, προσπάθησα να ορίσω ποια περίπου είναι η ιδεολογία ενός κεντροδεξιού σήμερα (εφαρμόζοντας βασικά το τρίπτυχο της Λογικής, της Ηθικής και της Μεσότητας). Όμως ταυτόχρονα με το τι είμαστε χρήσιμο είναι να διευκρινίσουμε και τι δεν είμαστε. Δηλαδή, τι μας ξεχωρίζει από συγγενικούς και μη χώρους. Σειρά τώρα έχει το ερώτημα, γιατί δεν είμαστε φιλελεύθεροι. Εν συντομία, η απάντηση είναι ακριβώς η παραπάνω: Είναι βασικά ο ρυθμός, και σπανιότερα η κατεύθυνση, της κίνησης που διαφοροποιεί έναν κεντροδεξιό από έναν φιλελεύθερο. Αυτό, τόσο όσον αφορά τα κοινωνικά όσο και τα οικονομικά θέματα.
Κάποιες σκέψεις με αφετηρία το βιβλίο του Γιάννη Βούλγαρη, «Ελλάδα: μια χώρα παραδόξως νεωτερική»
Το βιβλίο του Γιάννη Βούλγαρη «Ελλάδα, μια χώρα παραδόξως νεωτερική» (εκδόσεις Πόλις, 2019) το έχω διαβάσει εδώ και καιρό: Καλογραμμένο, τεκμηριωμένο, κι όμως είχα την ανεξήγητη αίσθηση καθώς το διάβαζα ότι κάτι με ενοχλούσε. Δεν κατάλαβα ποτέ τι, όμως το τελείωσα έτσι ή αλλιώς (κάτι όχι το αυτονόητο για μένα).
