Tag: Κοινωνία

Αττική Αιδώς...! Το σημείο που η οργή συναντά την απογοήτευση και η ‘’ελπίδα’’ τους γυρίζει την πλάτη. Ακριβώς πριν ένα χρόνο δημοσίευα άρθρο μου και μιλούσα για "σύγχρονες" πόλεις, όπου τότε έφταιγαν τα κλαδιά...Πόσο λυπάμαι που το ίδιο άρθρο είναι και πάλι επίκαιρο, χωρίς να αλλάξω ούτε ένα "και". Απλά όπου "ΜΗΔΕΙΑ" βάλε "ΕΛΠΙΔΑ" και όπου κλαδιά βάλε Αττική οδός, ή καλύτερα Αττική Αιδώς... Εγκλωβισμένοι στα χιόνια;

Από το 1981 και μετά, χτίστηκε μία Ελλάδα που όλοι περιμέναμε τα πάντα από το κράτος. Το κράτος να μου βρει δουλειά, το κράτος να μου δώσει το επίδομα, το κράτος να μου δώσει σύνταξη παχυλή και πρόωρη, το κράτος να φτιάξει νοσοκομεία, να φτιάξει σχολεία, πανεπιστήμια, να περιφρουρήσει την τάξη, να εγγυηθεί τα λεφτά μου, να βάλει τάξη στη Δημόσια διοίκηση, να φτιάξει φυλακές, να φτιάξει δρόμους, να μου μάθει να σέβομαι το περιβάλλον, να μην παρκάρω σε θέση αναπήρου, να ικανοποιήσει τα "ρουσφέτια" που ζητώ. "Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου" είχε πει κάποτε ο Τζων Κέννεντυ αλλά...

Αναμφίβολα κερδίζει έδαφος τα τελευταία χρόνια και παρουσιάζει αυξητική τάση ένα νέο επάγγελμα αυτό του «life coach» ή αλλιώς «προπονητή ζωής». Μια ειδίκευση που βασίζεται στην καθοδήγηση των ανθρώπων μέσω προτάσεων και οδηγιών για αυτοβελτίωση και προσωπική ανάπτυξη.

Τη στιγμή που απειλείται η εθνική κυριαρχία και τα δικαιώματα της χώρας, που μαζί με τις εθνικές, αναμένεται εξαιτίας των μέτρων για την καταπολέμηση της πανδημίας να βιώσει μια από τις μεγαλύτερες οικονομικές προκλήσεις στην ιστορία της, ακολουθουμένη από μια εξίσου σοβαρή οικονομική κρίση, στη δημοσιότητα έχουν επικρατήσει η υπόθεση ενός κατηγορούμενου ως παιδεραστή και η απεργία πείνας ενός καταδικασμένου κατά συρροή δολοφόνου και τρομοκράτη. Αυτό δείχνει δυο πράγματα. Αφενός την και ιδεολογική κατάρρευση της αριστεράς και αφετέρου, με την ανοχή ή και «βόλεμα» της κεντροδεξιάς, την επικράτηση κάθε φορά της αριστερής ατζέντας. Έχουμε πραγματικά καταλάβει με τι κάθε φορά συμβιβαζόμαστε, σε τι κατάντια μας έχει οδηγήσει αυτό αλλά και τι κινδύνους εγκυμονεί;

Έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα να ακούμε «σε σύγκριση με τις χώρες της Ευρώπης…», ή «σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, η χώρα μας…» ανάλογα με τις επιδόσεις μας, η συνέχεια της πρότασης καταλήγει σε θρίαμβο ή καταστροφή. Η σύγκριση γίνεται συνήθως με την Ευρωπαϊκή Ένωση ή «τις χώρες του Νότου», ανάλογα με το υπό συζήτηση αντικείμενο. Αυτό που δεν μας εξηγεί κανείς είναι ποιο είναι το νόημα μίας τέτοιας σύγκρισης [...] Με άλλα λόγια, όταν υπερτερούμε στη σύγκριση με τους άλλους λαούς, παθαίνουμε κρίση μεγαλείου. Όταν μειονεκτούμε, φταίνε οι άλλοι που δεν αποδέχονται τη νίκη μας. Ήρθε η ώρα η νοοτροπία αυτή να σταματήσει. Ας μάθουμε, επιτέλους, ότι πρέπει να βάζουμε δικούς μας στόχους, να χρησιμοποιούμε την (πλούσια) εργαλειοθήκη μας, να χρησιμοποιούμε τους δικούς μας πόρους και να βάζουμε τους δικούς μας όρους και προδιαγραφές για να επιτύχουμε κάτι. Και ο πήχης θα πρέπει να ανεβαίνει ψηλά. Ψηλά, όχι σε σύγκριση με το πόσο τον ανεβάζουν οι άλλες χώρες, αλλά σε σχέση με το πού θέλουμε να φτάσουμε εμείς. Αυτό, βέβαια, προϋποθέτει σχεδίαση, προγραμματισμό, κεφάλαιο, αλλά πάνω από όλα, μυαλό. Και πολλή δουλειά!

Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου ένα περιοδικό για την φωτογραφία από την Τσεχία με θέμα την «Ουτοπία». Τα κείμενα του περιοδικού ήταν ό,τι ακριβώς θα περίμενε κανείς. Στην αρχή, η συνηθισμένη αριστερή γκρίνια: Το καπιταλιστικό μας σύστημα σήμερα είναι χαλασμένο, δεν λειτουργεί πια, ο κορωνοϊός το εξέθεσε, θα πρέπει να γίνουν ριζικές αλλαγές. Ζούμε, λένε, σε έναν μετα-καπιταλιστικό εφιάλτη που καταστρέφει τα ιδανικά μας μέσω ενός πραγματιστικού-τεχνοκρατικού τρόπου σκέψης που κάνει τις ιδέες προϊόντα. Στον θατσερικό εφιάλτη του «Δεν Υπάρχει Εναλλακτική» οι αριστεροί της διπλανής πόρτας αντιτάσσουν ότι «Υπάρχουν, πολλές, μα πάρα πολλές!». Ποιες είναι αυτές οι εναλλακτικές στην καπιταλιστική κοινωνία; Εδώ έρχεται η, αριστερή, ουτοπία: