Οι Έλληνες ενώνουν το τίποτα με το πουθενά
Η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να προχωρήσει με μεγαλύτερη ένταση τις ιδιωτικοποιήσεις, πέραν του εκσυγχρονισμού - το αποτέλεσμα του εκσυγχρονισμού άνευ, όμως, μεταρρυθμίσεων το βιώσαμε και πρόσφατα με τις καταστροφικές πυρκαγιές - να ξεκινήσει και τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις του δημοσίου τομέα και ΟΤΑ, και επιτέλους να εξυγιάνει το τραπεζικό σύστημα. Με τις παραπάνω προβλέψεις και σημερινή δυσμενή πραγματικότητα, η ελληνική οικονομία, χωρίς αυτά, είναι αναπόφευκτο πως θα δει υψηλότερα επιτόκια και χαμηλότερη ανάπτυξη και πιθανότατα συνθήκες στασιμοπληθωρισμού. Το «οι Έλληνες ενώνουν το τίποτα με το πουθενά» δεν φαντάζει άλλωστε και πολύ μακρινό.
Ο λαός στην εξουσία
Το κακό δεν σταματάει όμως εδώ. Ο Έλληνας δεν κατάντησε μόνο ζητιάνος. Η Ελλάδα αποβιομηχανοποιήθηκε, χρεωκόπησε και απώλεσε μαζί με την παραγωγική της οικονομία και κάθε κυριαρχική της δυνατότητα. Το απαξιωμένο μοντέλο ο «λαός στην εξουσία» και το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς αποδυνάμωσαν και εθνικά την χώρα. Θυσιάστηκε το πιο σύγχρονο οικονομικό μοντέλο βασισμένο σε ένα μικρότερο και αποτελεσματικότερο κράτος και στην ανάπτυξη μέσω ιδιωτικών επενδύσεων και υψηλής ποιότητας εκπαίδευσης στο όνομα του «λαού». Τα «δίκαια» της Ελλάδας δεν εντυπωσιάζουν κανέναν πια, όσο πίσω τους βρίσκεται ένας παρίας με διαρκώς απλωμένο το χέρι, κάποιος που ζει από δάνεια, επιδοτήσεις και «προγράμματα στήριξης».
Οι Έλληνες είναι ένας πολύ εργατικός λαός, που τον έχει συνθλίψει η πρωτόγονη οικονομία του
To έλλειμμα ανταγωνιστικότητας και εξωστρέφειας οφείλεται στην έλλειψη κεφαλαίων για επένδυση σε branding και απόκτηση μεριδίου αγοράς, χαμηλή καινοτομικότητα προϊόντων, μικρό όγκο παραγωγής ανά προϊόν και περιορισμένα footprints στις ξένες αγορές.
Τα ανωτέρω προβλήματα έρχεται να επιβεβαιώσει και πρόσφατη δημοσίευση στοιχείων του Γραφείου Οικονομικών και Εμπορικών Υποθέσεων της ελληνικής πρεσβείας στο Λονδίνο, από τα οποία προκύπτει πως οι ελληνικές εξαγωγές ελαιόλαδου έχουν υποχωρήσει στην τέταρτη θέση, με τις τρεις πρώτες να τις καταλαμβάνουν η Ισπανία και η Ιταλία, βασικοί παραγωγοί ελαιόλαδου, και η Γερμανία που δεν έχει παράδοση στο συγκεκριμένο προϊόν. Και εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς, που στο καλό βρίσκουν οι Γερμανοί το ελαιόλαδο! Προφανώς, επειδή οι Έλληνες παραγωγοί, δεν μπορούν να ελέγξουν μεγάλες αγορές, οι Γερμανοί το αγοράζουν σε τιμές χονδρικής από την Ελλάδα και δίνοντας του υπεραξία το εξάγουν σε αγορές που ελέγχουν αυτοί.
