Η πιο ωραία μας μέρα, είναι η όγδοη μέρα
Αφορμή να το διαβάσω [Κατσιάρας Α/Βαμβουνάκη Μ, Όταν ο Θεός Πεθαίνει – Μια Συζήτηση, εκδόσεις Αρμός] τώρα μου έδωσε κυρίως το γεγονός ότι η Εκκλησία βρίσκεται για μια ακόμα φορά υπό διωγμό και εκτίθεται από βαθειά θρησκόληπτους. Σκοπός μου δεν είναι να κάνω παρουσίαση του βιβλίου, πολλώ δε μάλλον να προσηλυτίσω κάποιον. Σκοπός μου είναι να αφήσω κάποιον που την εκπροσωπεί να «μιλήσει» ο ίδιος για αυτή. Μέσα από τη σκέψη του κ. Κατσιάρα να δώσω τόσο στους διώκτες της όσο και στους βαθειά θρησκόληπτους να καταλάβουν τι πραγματικά είναι Εκκλησία και όχι τι λανθασμένα νομίζουν ότι είναι. Αν είναι να την κατακρίνουν ή να την εκθέτουν, ας έχουν τουλάχιστον την γνώση για το τι είναι και εκπροσωπεί. Αλλά πάλι ίσως να «είναι βολικότερο να ασχολείται κανείς με το καρφάκι που βρίσκεται στο μάτι του συνανθρώπου παρά με το δοκάρι που φράσσει το δικό του μάτι».
Επιστημονική αναγέννηση αλλά ηθικός και πολιτικός μεσαίωνας
Κάποιος που αφελώς απαιτεί από την ορθόδοξη εκκλησία να παραδειγματιστεί από την αντίστοιχη δυτική, είναι σαν να της ζητά να αλλάξει το νόημα της. Άρα όσοι βάλλουν μανιωδώς εναντίον της συγκρίνοντας την με την δυτική, μάλλον επιθυμούν τον αφανισμό της. Και δεν είναι τυχαίο αυτό καθώς στην σημερινή Ελλάδα ο εκλεκτός του θεού δεν είναι ο ορθόδοξος χριστιανός πιστός που ενώνει τον Έλληνα αλλά για κάποιους ο προλετάριος, και για κάποιους άλλους ο τεχνοκράτης, που τον διχάζει. Βρισκόμαστε στον καιρό της αυτολατρείας και κάθε άλλη θρησκεία καταργήθηκε. Αρκεί να τρέφει τα πάθη του κανείς.
