Όλα τελικά γίνονται στο βωμό της επικοινωνίας και όχι της ουσίας. Έπρεπε να δολοφονηθεί ένας νέος άνθρωπος στη Θεσσαλονίκη, για να έρθει και πάλι στην επιφάνεια το γνωστό πρόβλημα. Για να γίνει το «σούσουρο». Για να πούμε τα αυτονόητα. Να δούμε και πάλι το τέρας κατάματα. Να δείξουμε την «πλασματική» υπέρ-ευαισθησία μας. Να βγάλουμε μία τυπική ανακοίνωση και να πούμε κι εμείς την «μπαρούφα» μας. Να ανεβάσουμε τη φωτογραφία και να βγει η υποχρέωση στο κοινό μας. Να «χύσουμε» δάκρυα και να πούμε πόσο λυπούμαστε. Να φωνάξουμε δεξιά αριστερά για τον σκληρό νόμο που θα φέρουμε. Ωραία λοιπόν, τον φέραμε. Τώρα; Συζήτηση του νομοσχεδίου της Οπαδικής βίας χθες στη Βουλή και το λόγο πήραν μόλις 18 Βουλευτές…! Σοβαρές προτάσεις; Ένας, άντε δύο. Αλίμονό μας αν ενοχλήσουμε τον μεγαλομέτοχο της ομάδας, στην περιφέρεια που εκλεγόμαστε. Αν αυτό δεν είναι πολιτική ‘’φτώχεια’’ για ένα θέμα που αφορά τους πάντες, τότε τι είναι…
«Ό,τι αρχίζει με θυμό τελειώνει με ντροπή», είχε πει ο Βενιαμίν Φραγκλίνος. Ντροπή λοιπόν, γιατί μετά από δεκαετίες η κατάσταση στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι ίδια και χειρότερη. Θυμό λοιπόν, γιατί ήταν ένα παιδί μόλις 19 ετών. Απογοήτευση λοιπόν, γιατί τα γράφω εδώ και 13 χρόνια, για το δήθεν «καλό» ενός ποδοσφαίρου, που σκοντάφτει σε κομματικά γραμμάτια που πρέπει να εξοφληθούν, για ανθρώπους που δεν ξέρουν καν τι σχήμα έχει η μπάλα.
Κάπου εκεί ξεκινάει το πρόβλημα. Το ποδόσφαιρο εκβιάζει την πολιτική και η πολιτική μοιραία ενδίδει, μιας και οι οπαδικοί «στρατοί» είναι ταυτόχρονα και ψηφοφόροι. Τώρα ήταν η Θεσσαλονίκη, πριν 10 μέρες το Πέραμα, κάποτε ήταν η Λάρισα. Αύριο; Τώρα ήταν ο Άλκης, πιο παλιά ο Μιχάλης, το 1986 ο Χαράλαμπος. Αύριο; Ποια βία, όταν αυτή τη βία την έχουμε νομιμοποιήσει εμείς οι ίδιοι ως πολίτες. Όταν οι ίδιες οι ομάδες γνωρίζουν τους κατά καιρούς δολοφόνους, χωρίς να τους καταγγέλλουν, χωρίς να τους απομονώνουν.
Τι κι αν η ομάδα έχει παραβεί όλους τους εθνικούς και διεθνείς κανόνες που διέπουν το ποδόσφαιρο; Τι κι αν οι πρόεδροι νιώθουν ότι αδικούνται στο Πρωτάθλημα; Τότε θα κινητοποιηθούν οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι μίας πόλης όλων των κομμάτων και το ζήτημα θα λυθεί άμεσα. Τι κι αν οι μεγαλομέτοχοι «εκβιάσουν» την πολιτεία για αποχή από τα δημόσια έργα, για μηδαμινή οικονομική στήριξη; Τότε θα βγουν στους δρόμους τα «καλόπαιδα» ως θεματοφύλακες των συμφερόντων όλων, με ένα σύνθημα. Κάτω τα χέρια από τον ΠΑΟΚ, τον Ολυμπιακό, τον ΠΑΟ, την ΑΕΚ, τον ΑΡΗ, τη Λάρισα, τον Πειραιά, την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα και πάει λέγοντας…
Όταν αρχίζουν τα «κάτω τα χέρια», τότε οπλίζονται τα χέρια κάποιων να δολοφονούν, να δέρνουν, να σακατεύουν. Όλοι εμείς γιατί λυπούμαστε; Εμείς οι ίδιοι δεν στέλνουμε στη Βουλή νταήδες που “κάνουν κατάληψη” στο βήμα της Βουλής, μάγκες που μιλάνε για «τσίγκινα σωβρακάκια» και ασκούν λεκτική βία μέσα σε έναν χώρο που δεν είναι γήπεδο, αλλά…Όταν λοιπόν από κορυφαίους θεσμούς εκπορεύεται η βία, η μαγκιά, ο χύμα τσαμπουκάς, τότε τι μπορούμε να περιμένουμε από «πιωμένους» οπαδούς.
Αν όλοι εμείς θρηνούμε και λυπούμαστε πραγματικά, να ζητήσουμε σήμερα κιόλας να κλείσουν την Κυριακή τα ελληνικά γήπεδα και να αποσυρθούν άμεσα οι ελληνικές ομάδες από τα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Δεν φτάνουν δυστυχώς τα κεράκια στο σημείο που χύθηκε το αίμα του Άλκη, το αίμα του Φιλόπουλου, το αίμα του Μπλιώνα στο Αλκαζάρ κάποτε.
Όταν η Θάτσερ απέκλεισε τις αγγλικές ομάδες (μιλάμε για αγγλικό ποδόσφαιρο κι όχι για κλωτσοσκούφια…) από την Ευρώπη, με το ιδιαίτερο πολιτισμικό βάρος που έχει το ποδόσφαιρο στην Γηραιά Αλβιόνα, δεν άνοιξε μύτη, γιατί η κοινωνία ήταν που το επέβαλε, το στήριξε και έδωσε την εντολή. Ο νοών, νοείτω…